هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بنویسم یا چه بگویم، چرا که نمی‌توانم زیبایی محبوبم را به درستی توصیف کنم و همچنین نمی‌دانم چطور غم‌های زندگی‌ام را بیان کنم.

هوش مصنوعی: چون به حال من ارتباطی با زیبایی‌ها و لذت‌ها نداشتم، می‌خواهم مانند یک بلبل آواز بخوانم و فریاد بزنم تا غم و اندوهم را بیان کنم.

هوش مصنوعی: غم من را دشمنانم بخورند، ای نگار؛ تو که دوست منی، چرا باید غم دوست را بچشی؟

هوش مصنوعی: به سوی تو می‌دوم، ای معشوق، زیرا که من در دام عشق تو گرفتار شده‌ام. آیا تو نمی‌شناسی که شکار تو، خودم هستم؟

هوش مصنوعی: هر چه در ساغر بود، تلخی و زهر بود؛ اما از درون تو، مثل گلاب و شکر شیرین شدی و به یار خود دادی.

هوش مصنوعی: از ابتدا مانند یک قطره آب بودم، اما به خاطر اندوه تو به دریا تبدیل شدم. اکنون می‌خواهم اشک‌های پر از گوهرم را کنار خودم قرار دهم.

هوش مصنوعی: اگر ناصر به خاطر غمت به دیار دیگری برود، نمی‌دانم دل ناآرامم را به کجا ببرم.