هوش مصنوعی: تصویر تو در چشمانم مانند ماهی است که مدام در حال حرکت است. هر زمانی که نگاه می‌کنم، روشنایی تو همچون سفیدی در تاریکی می‌درخشد.

هوش مصنوعی: مواظب باش که تیر چشمانت، در دل من بیشتر از آن سرباز ترک، آشفتگی و بلوا به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: تو به من ضربه‌ای زدی که ممکن است دستانت را نیز آزرده کند، اما خون من بر روی ساعد تو باقی مانده و همین باعث می‌شود که نتوانی به راحتی از این موضوع بگذری.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که حال و روز دل من مانند گیسوانت زیر باد می‌رود و به یاد تو می‌چرخد. پس خواهش می‌کنم نگاهی به این حالت سرگشتگی من بینداز و ببین که چگونه در بی‌گناهی و بی‌سبب در تلاطم هستم.

هوش مصنوعی: من به غلامی تو در آمده‌ام و از روزی که آزادم شدم، شرم دارم که درباره‌ی قدرت و سلطنت صحبت کنم.

هوش مصنوعی: ساکنان قدس برای من اشک می‌ریزند تا زمانی که روز به پایان برسد و صداهای صبحگاهی در آسمان طنین‌انداز شود.

هوش مصنوعی: ناصر حال و احوال خود را می‌نوشته است، اما از شدت دلتنگی و سوز دلش، نه قلم می‌تواند آن را بر کاغذ بیاورد و نه جوهرش در کاغذ می‌ماند.