هوش مصنوعی: سگ‌ها را در کوی تو دیده‌ام، اما هیچ‌کس به اندازه من نیست که از خواب بی‌خبر باشد و چشمان خوار و خفیف من در این دنیا، گرفتار تشنگی بیشتری نمی‌باشد.

هوش مصنوعی: ای زاهد! هرگز نخواهی یافت که من در تو نیکی کنم، چون در کوی آسایش فقط عاشقانی پیدا می‌شوند که در عشق خود به شدت نایاب هستند.

هوش مصنوعی: چهره‌های زیبا و ماهرویان، با احترام و سجده کردن، چهره من را که زرد و غمگین است، سیاه کرده‌اند. هیچ چیز به نرمی و زیبایی چهره من نیست که با این حال، چهره من در این دنیای نایاب و کمیاب، رنگ و رویی دیگر یافته است.

هوش مصنوعی: عشق من شایسته نبود که در زیر طاق ابرویت به نمایش گذاشته شود، مانند یک نقطه چین در کتاب که هیچ ارزشی ندارد و از آن چیزی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: از لب تو وعده‌ای برای فردا می‌شنوم و در نهایت ممکن است ناصر به صبر خود از آب چشمش بیفزاید، اگر که صبرش از زهر هم شدیدتر نباشد.