هوش مصنوعی: دیشب در خواب، دل گم‌شده‌ام را می‌دیدم که اکثر جاها خون بود، در حالی که در برخی مکان‌ها آتش و در برخی دیگر کباب وجود داشت.

هوش مصنوعی: به خودم می‌گفتم آیا این چهره‌ی دل‌شکسته‌ی من است یا اینکه یک تکه‌ی لعل است که جای آن با یاقوت خالص پر شده است.

هوش مصنوعی: شاید غنچه‌ای باشد که با نسیم معطر صبح، تازه شده و جانش را از زیر نقابی زنگاری برداشته است.

هوش مصنوعی: عقل دانای من به من گفت که این آتش به یکباره از شدت گرما و شعله، به هم زدن و بر هم زدن می‌انجامد، مثل اینکه در حال سوختن و نابودی است.

هوش مصنوعی: دل شیند صدای من را شناخت و گفت ای کسی که عهد به نازکی می‌بندی، فراموش کردن یاران در هیچ موضوعی جایز نیست.

هوش مصنوعی: به او گفتم: ای بیچاره، کجایی؟ آیا مرده‌ای یا زنده؟ چرا این مدت طولانی از ما دوری و این قدر فاصله گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: روزی باد زلف محبت‌ ام را به هم ریخت و من از شدت آن در هم پیچیدم و به تلاطم افتادم.

هوش مصنوعی: گفتم حال و روزت چگونه است؟ گفت مثل زلف او آشفته است و مانند چشمان او در هم و برهم.

هوش مصنوعی: گفتم به او که با آب چشمان ناصر، آتش را خاموش کن. او گفت نگرانم که اگر این کار را بکنم، خودم هم در آن آب غرق شوم.