هوش مصنوعی: باد صبح به خاطر عطر و بوی زلف تو دچار اضطراب و تلاطم می‌شود و به سمت زمین تو می‌رود تا جانش را فدای تو کند.

هوش مصنوعی: عطر مشک تتاری به واسطه زلف تو معطر می‌شود و زلف‌های تو در دل مشک تتاری اشک و خون جاری می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم تو به عشق و هوس زخم می‌زند و در هر لحظه دل عاشقان را رنج می‌دهد؛ با وجود اینکه در مستی به سر می‌بری، اما همواره مواظب و هوشیار هستی.

هوش مصنوعی: ابروان تو که به حالت خمیده بر روی چشمانت نشسته‌اند، در واقع مانند طبیب صادق و درستکار هستند که به درمان بیمار می‌پردازد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به سراغ بیمار نمی‌آید و احوال‌پرسی نمی‌کند، جز خیال که در مورد من به درستی از من یاد می‌کند.

هوش مصنوعی: در طول شب، چشمان زیبا و مانند هندی من با اشک‌های مستمر خود، گلستان خیالات تو را آبیاری می‌کنند.

هوش مصنوعی: من به دنبال دوستی هستم اگر او هم قدمی در این راه بردارد، و اگر شانس و بخت به من یاری دهند، به موفقیت می‌رسم.

هوش مصنوعی: اکنون من در حال گله و شکایت هستم چون دیگر نه قدرتی دارم و نه ثروتی. ناصر هم که نه ثروت دارد و نه قدرت، او نیز در حال زاری و درخواست کمک است.