هوش مصنوعی: نکنه که از روی من غافل هستی، در حالی که نور خورشید بر دیوار می‌تابد و چهره‌ی من را که به رنگ کاهی است، می‌بیند.

هوش مصنوعی: اگر روزی بخواهم با آهی در مورد زیبایی مهروبان سخن بگویم، دلم می‌سوزد مانند عنبر که در آتش می‌سوزد، و آن زیبایی را بی‌نهایت دوست دارم.

هوش مصنوعی: هرگز به قد و قامت تو نمی‌توانم درخت سرو را تشبیه کنم، چون در سایه یک تار موی تو، هیچ گیاهی نمی‌تواند دوام بیاورد.

هوش مصنوعی: من اشتباه کردم که دهانت را بوسیدم، اگر هم بروم به دوزخ، برای این گناه شیرین، حاضر به خرید صد جنت هستم.

هوش مصنوعی: به او گفتم که از لب‌های شیرینت به من ببخش، اما تو در حیرت مانده‌ای، درست مانند من که در پی دادخواهی‌ام.

هوش مصنوعی: ای اهل سلامت، چه چیزی می‌خواهید به من بگویید؟ من گمراهی هستم و بدون نشانه و شادی نمی‌توانم راه درست را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: از ناصر چنان که گویی دستاوردی از خود ندارد، فقط ناز و خودپسندی دارد؛ چون که هیچ چیز او را از بی‌نیازی و بزرگی پادشاهی دور نمی‌کند.