هوش مصنوعی: به خاطر باریکی میان تو، موهایت را تاب داده‌ام تا سبزه‌ای که در جلویت است، بر خاک صورتت را بساید.

هوش مصنوعی: تو چرا نگران هستی اگر اشک‌هایم به مانند سیلاب جاری است؟ من در این کوی، کمتر از خاشاک و برگ‌های خشک هستم.

هوش مصنوعی: به وفاداران خود هر روز با ظلم و ستم حمله می‌کنی، اما هیچ‌کس جرأت ندارد با این شدت و تیزی، رفتار تو را نشان دهد.

هوش مصنوعی: در دوری تو، چشمانم را از عشق و غم پر کرده‌ام و اکنون می‌خواهم که دلبر دل‌نوازم را در این چشمان بگذارم تا مانند سروی زیبا در آنجا قرار گیرد.

هوش مصنوعی: دیشب مست نوشیده بودی و امروز به خاطر سردرد و خماری، بوی خوشی را که از دهان تو در صبح زود برخاسته است، برده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر تو با زیبایی‌ات بر چهره‌ام ضربه می‌زنی، مثل اینکه با چادر زلفت در میدان نبرد بازی می‌کنم و با نگاه تو گوی را خواهیم زد.

هوش مصنوعی: در کوی تو ای گل خوشبو، بلبل خوش‌گو با محبت و ناز تو را می‌ستاید، اما سنگ‌های طعنه و زخم‌ها تا کی باید او را آزار دهد؟