هوش مصنوعی: عشق تو دل دیوانه را به سمت خود می‌کشاند، همان‌طور که شعله‌ای پروانه را به سمت خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: اشک‌هایم به قدری فراوان بودند که همه‌ی وجودم را خراب کردند. من از بس که از درد و غم رنج می‌برم، ناچارم این ویرانه را حفظ کنم.

هوش مصنوعی: من به محبت تو بسیار تمایل دارم و افکارم درگیر زیبایی‌های توست. پرنده‌ی هوشیار از دام‌ها خالی است و معنای واقعی زندگی را درک نمی‌کند.

هوش مصنوعی: شانه‌ی موهایت را به دندان می‌کشد، بی‌دلیل نیست که این کار را می‌کند. دندانش به زلف تو خیلی وابسته است، انگار که شانه را به نوعی با موهایت پیوند داده‌ای.

هوش مصنوعی: در نهایت ما از اینجا می‌رویم و زحمت‌هایمان را پشت سر می‌گذاریم. تو چه مدت می‌خواهی بر من سخت بگیری و عذابم بدهی؟

هوش مصنوعی: عاقل به خاطر خودنمایی از خود دور شد، اما من در حالتی از بی‌خودی هستم که زاهدان تسبیح را نشان می‌دهند و من در عوض به پیمانه و شراب توجه دارم.

هوش مصنوعی: اگر چشمانم را بر روی زیبایی‌ها ببندم، چگونه می‌توانم قلب خود را به کسی ببندم؟ هیچ مانعی در این راه وجود ندارد، همان‌طور که دزد در خانه می‌تواند به راحتی وارد شود.

هوش مصنوعی: به خاطر این غم سوختم که آشنای دیرینم ناگهان برایم غریبه شد. چطور ممکن است کسی که آشناست، با خود بیگانه باشد؟

هوش مصنوعی: ناصر به عشق و محبوبش علاقه‌ای ندارد و جانش را برای او نمی‌طلبد، اما مردم به خاطر جان و احساساتشان، او را دوست دارند و به این ترتیب، ناز و کرشمه محبوبش را ترجیح می‌دهند.