هوش مصنوعی: ای شمع ایران، تو را می‌خوانم یا ای ماه توران، تویی که قلبم به تو می‌تپد و تو را مانند قبلهٔ دل و کعبهٔ جانم می‌دانم.

هوش مصنوعی: مردم به خاطر زیبایی روی تو در آرامش‌اند، بنابراین من این را نعمت و رحمت خداوند و لطف او می‌دانم.

هوش مصنوعی: دل‌انگیز و روشن‌کننده مانند عقل است و مانند جان، گریزی از آن نیست. چه چیزی در دنیا خوش‌تر از جان وجود دارد که من آن را سرشار از محبت و شوق بخوانم؟

هوش مصنوعی: می‌گوید: تو را به بهشت می‌خوانم تا از چهره‌ات پرده‌برداری کنی و با لبانت چنان جان تازه‌ای به من ببخشی که مانند آب حیات باشد.

هوش مصنوعی: در وفا، دوستی و محبت شکل می‌گیرد و در صفا، خوبی و زیبایی عیان می‌شود. در کارهای نیک، تجلی لطف و محبت را می‌توان مشاهده کرد و من تو را با احسان و بخشش می‌شناسم.

هوش مصنوعی: زندگی و شرافت میدان به وجود توست و زیبایی لشگر به وجود توست. تو هستی که در میان لشگر، همچون یک پهلوان میدرخشی و همانند خورشید در میدان می‌باشی.

هوش مصنوعی: به محض اینکه در میخانه‌ات جام باده را به دست بگیری، به یاد جمشید می‌افتم و وقتی بر اسب زیبای خود جولان می‌دهی، داستان پور دستان را برایت تعریف خواهم کرد.

هوش مصنوعی: اگرچه تو مانند سلیمان بر دیوان و پری‌ها تسلط داری، اما صد سلیمان دیگر هم که در مقام و هنر با تو برابری کنند، باز هم تو را سلیمان نمی‌نامم.

هوش مصنوعی: وقتی همه‌ی خوبان به زیبایی و نیکی تو مشغول‌اند، تو را پادشاه دلبران و بهترین‌ها می‌نامم.

هوش مصنوعی: به سمت خودم بخوان که من هم تو را با عشق می‌خوانم. بیا و به سوی من بیا و اجازه بده که تو را مانند درخت سرو با زیبایی وصف کنم.

هوش مصنوعی: از چهره‌ی جهان، مهدی را می‌شناسم و از لب معجزه‌آسا، عیسی را در زمان خود می‌خوانم.

هوش مصنوعی: گوش کن به شعرهای ناصر، که رازهای او را می‌فهمی و من او را در میان مردم به عنوان شاه سخن‌وران معرفی می‌کنم.