هوش مصنوعی: شب گذشته، هنگام خواب، چهره‌ی زیبا و دلربای تو در خوابم ظاهر شد. اشک‌هایم به حدی جاری شد که گویی تمام وجودم را برداشت و مرا بی‌آب کرد.

هوش مصنوعی: تنم به شدت ضعیف شده بود به طوری که دیگر توانایی فکر کردن نداشتم، هرچند تلاش می‌کردم که در نور ماه به خودم بیایم.

هوش مصنوعی: در دل زلف تو دل را به دست گرفتم و می‌دانستم که این کار مانند حالتی است که شاگردی در مدارسی که طناب می‌بافند، در می‌آید و تاب می‌خورد.

هوش مصنوعی: از زمانی که ابروهای تو را دیدم، چهره‌ات برای من مانند ماه روشن و زیبا شده است و نگاه من به تو مانند کسی است که در نماز به سوی قبله می‌نگرد.

هوش مصنوعی: اگر به عشق و دوستی نگری، هیچ چیزی از خاک و مادیات جستجو مکن، زیرا آنچه در نظر او روشن و واضح است، به خودی خود یا به دل نزدیک اوست.

هوش مصنوعی: دلم در شب جدایی به دردسر افتاده و حالا وقت آن رسیده که وداع کنم با خواب و آرامش خود.