هوش مصنوعی: وقتی که دل من محبوب را به دست آورد، از جان و دل خود فاصله گرفتم. آستین از جانم رها کردم و دامن محبوب را در دست گرفتم.

هوش مصنوعی: نگاه کن به چشمی که با مژه‌هایش مانند چتری سیاه، به نرگس خجلت‌زده می‌نگرد؛ مانند کسی که برای سرش تاج زرینی بخواهد و آن را از سرش برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: شب گذشته تا صبح، شمع با شعله گرم و سوزانش هر چه با پروانه گفت، از شدت احساس و درد دلش به دل پروانه نشست و او را تحت تأثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: چوب عود باعث ایجاد دود شد و این دود نشان‌دهنده‌ی سوزش درون او بود. او نتوانست این احساس را از هم‌نشین نادان خود پنهان کند و آتش را در سنگ‌سوزی خود به وجود آورد.

هوش مصنوعی: ماه به سرعت به سمت برج خود در حال حرکت است و خورشید درخشان سایه‌اش را از ما دور کرده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر زیبایی‌های محبوبانش در دلش حسرتی دارد، باید مثل لاله در زمان گل، با شور و شوق زندگی کند و از زیبایی‌ها بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای از زیبایی و نور چهره‌ات روشن هستم که حتی یک ذره از خورشید را هم نمی‌توانم در آغوش بگیرم.

هوش مصنوعی: هنگامی که زلفت را بر روی صورتت انداختی، تاریکی بر نور سایه افکند. و وقتی غمزه‌ای به هم زدی، همه‌جا پر از کفر و ناباوری شد.

هوش مصنوعی: زمانی که ناصر با قلم خود لب‌های تو را توصیف کرد، نوشتارش چون نیشکر شیرین شد و به خاطر این زیبایی، کاغذ و دفترش مانند شکر گوارا گردید.