هوش مصنوعی: چهرهٔ تو مانند ماهی است که در آسمان وجود ندارد و همچون قامت بلند تو، در باغ‌ها سروی چابک پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: محبت و زیبایی حسن شکیبایی دارد، ولی هیچ‌کس از از دست دادن آن مصون نیست. همان‌طور که گل‌ها عمر کوتاهی دارند و پاکی و زیبایی آن‌ها دائم نمی‌ماند، دامن گل نیز از آسیب و کم‌حالی در امان نیست.

هوش مصنوعی: ای پروردگارا، اجزای وجود تو به چه نحوی آفریده شده‌اند که این همه زیبایی و نرمی نمی‌تواند تنها به حد و مرز آب و خاک محدود باشد؟

هوش مصنوعی: من نگران این هستم که بر دل تو آثاری از من بماند، اما اگر مرگ مرا از دنیا ببرد، دیگر از هیچ چیزی نگران نخواهم بود.

هوش مصنوعی: هر شب غنچه به خاطر تو خود را به باد می‌سپارد و بدون هیچ دلیلی، پیراهن گل هر صبحگاه پاره نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من در را بر خودم باز می‌کنم تا خاک و زمین با هم درآمیزند، هرچند که من این انسان ضعیف، ارزشی کمتر از تکه‌ای خاشاک ندارم.

هوش مصنوعی: ناصرش می‌گفت: وقتی که کمبودها و تنگناها را مانند صید در نظر بگیریم، باید بدانیم که این صید به خاطر ضعفش نمی‌تواند در تنگنای ما گرفتار شود.