هوش مصنوعی: زمانی که با ناز و ادا خود را به کژی می‌کشی، به راحتی می‌توانی به دیگران نشان دهی که چگونه باید به تو توجه کنند و زیبایی چهره‌ات را همچون ماه نمایان کنی.

هوش مصنوعی: اگر تو به آسمان دست بگذاری و به ستاره‌ها نگاه کنی، کلاه آفتاب به خاطر حسادت از سر تو خواهد افتاد و تصویر کلاه خود را در آسمان می‌بیند.

هوش مصنوعی: من به دنبال فرصتی هستم که اسب تو بر او بدود و بر خاک او بیفتد، بنابراین چهره‌ام را چون کاهی در زیر پا قرار داده‌ام.

هوش مصنوعی: تو همچون شاهی زیبا و دلربا هستی، و ما همگی لشکری از عشق تو هستیم. بنابراین، تو هیچ نگرانی از سپاه خودت نداری.

هوش مصنوعی: چرا به من توجه نمی‌کنی؟ بگو کجا اشتباه کرده‌ام تا بتوانم با عذرخواهی، مانع گناهان خود را از بین ببرم.

هوش مصنوعی: زلف‌های سیاه تو باعث شده‌اند که من بی‌دل و ناآرام شوم. چرا زلف‌های سیاه خودت را به من نشان نمی‌دهی؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از ظلم و ستم و رفتارت بگویم، حال و روز و وضعیت خراب خودم را نمی‌توانم بیان کنم.

هوش مصنوعی: چشم‌های گریان من، حال زارم را گواهی می‌دهند. هرچند که اشک‌هایم ریخته می‌شوند، اما بدون تو هیچ چیزی نمی‌تواند خودم را شناسایی کند.

هوش مصنوعی: اگر ناصر، ای عشق، آه خود را به آسمان فرستد، آسمان‌ها آتش می‌گیرند.