هوش مصنوعی: حسن تو مانند خط غباری بر چهرهٔ پیر خرد نوشته شده است، مانند اینکه کودکی روی تختهٔ ابجد نوشته باشد.

هوش مصنوعی: از چهره‌ات معانی را فهمیدم، به گونه‌ای که به سفر و زحمات گذشته‌ام اهمیتی نمی‌دهم.

هوش مصنوعی: در دل من هیچ آرزویی جز دیدن تو وجود ندارد و هیچ جایی جز کوی تو مقصد من نیست.

هوش مصنوعی: ابروی قوس‌دار تو مانند نان خمیده است و چشمان سیاه تو مانند دایره‌ای زیبا و پرمعنا جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: سرنوشت و تقدیرم با آن دو لب قرمز و زیبا بسته شده است، مانند پرده‌ای از یاقوت که در برابر من قرار دارد.

هوش مصنوعی: زلف تو همچون افعی است که هیچ چیز را نمی‌بیند، جز زیبایی و رنگ سبز خاصی که تو دارد، مانند زمرد.

هوش مصنوعی: عشق و محبت تو تا حدودی در نظرها جلوه‌گر است و همچون سایه‌ای بر سر دیگران سایه می‌افکند، همانند الف که به عنوان نقطه آغاز همه چیز محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: رنگ گل و طعم شکر به لبانت زیبایی و خوشمزگی می‌بخشد و دهانت مانند قند شیرین و خوشمزه است.

هوش مصنوعی: وقتی چهره زیبای تو در مقابل من می‌آید، حتی ماه از آسمان پایین می‌آید و سروها از قامت تو شرم می‌کنند.

هوش مصنوعی: نزدیکی ظلم تو باعث شده که دل ناصر خیلی بیشتر از وفاهای او، احساساتش را نشان دهد و از مرزها فراتر برود.

هوش مصنوعی: اگر از مرز کفر بگذری، نگرانم که در آن صورت مجبور شوم از تو نزد امیرزاده محمد شکایت کنم.

هوش مصنوعی: مردم منتظر دیدن پیروزی و خوشبختی فرزندی از خانواده‌ای هستند که به یاری خداوند حمایت شده است.

هوش مصنوعی: شخصی که دارای طبعی نرم و دل روشنی است، از تمام دنیاهای مادی فارغ است و مانند عقل خالص و متعالی می‌باشد.

هوش مصنوعی: کسی که در شب تار، زیبایی صورت دختر هندو را با زخم تیغ خود می‌گیرد، بی‌تردید کارش نیکو نیست.

هوش مصنوعی: نیازی به تأکید بر خواسته‌هایم با تو نیست، اما همین که تو مرا از خطر جدی نجات دادی، برای من کافی و مسلم است.

هوش مصنوعی: آتش اشتیاق در وجودم شعله‌ور می‌شود و عطر گل‌های خوشبو بر چهره زرد من می‌نشیند.

هوش مصنوعی: دنیا تنها به خاطر تیرگی خورشید و بی‌وفایی خود ارزش ندارد، بهتر است به آسمان و جایگاه برتر آن نگاه کنیم و از زندگی خود عذرخواهی کنیم.

هوش مصنوعی: نظر تو مانند ماه برتر و روشن است و چهره‌ات مانند خورشید، پایه و اساس سلطنت و حکومت را استوار کرده است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در جهان وجود دارد، چه آزاد و چه محدود، به بندگی او وابسته است و تحت تأثیر او قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر نیکی و عظمت تو تا زمین برسد، خبر خوش به مردگان می‌رسد که روح تازه‌ای به آنها عطا شده است.

هوش مصنوعی: تو با افتخار در آن جایگاهی قرار داری که کیوان (سیاره زحل) نیز از خاک پای آن اریکه (مسند) می‌کند.

هوش مصنوعی: زهره در جشن و میهمانی تو به نوازندگی مشغول است و آن ماه که با زیبایی‌اش دور تو می‌چرخد، ساقی خوش‌خلق و جوانی است.

هوش مصنوعی: هر کسی که از نوشته‌های تو دور شود، مانند نسیمی می‌گذرد که قلم را به حرکت درآورد.

هوش مصنوعی: زمانی که تو به مانند سکندر، سدی محکم و قوی از آهن و شمشیر ساخته‌ای، به جان دشمنانی که همچون یاجوج و ماجوج فتنه و فساد ایجاد می‌کنند، آماده‌ای.

هوش مصنوعی: تفاوت بین ارزش تو و اوج آسمان از آنجا نیست که او (فلک) مقام تو را زیر پا می‌گذارد و از تو کمتر است.

هوش مصنوعی: اگر در وصف تو بخواهم بنویسم، حتی اگر در بهترین مکان‌ها و با زیباترین قلم‌ها هم باشد، باز هم نمی‌تواند حق تو را ادا کند.

هوش مصنوعی: در روزی که حقیقت وجودت در مقابل آفتاب آشکار می‌شود، هزار و یک بار نام من را به یاد نیاور، حتی از صد بار.

هوش مصنوعی: صد جلد کتاب نمی‌تواند به خوبی ثنای تو را بنویسید، حتی اگر قلم من به هزاران مجلد هم برسد.

هوش مصنوعی: بنده یک سخن را به شما تقدیم می‌کند و امیدوار است که آن را نپذیرید. اگر سخن من را نپذیرید، این برای بنده مشکل نخواهد بود.

هوش مصنوعی: یک سال است که من در این شهر زندگی می‌کنم و برای خوشبختی و سعادت همگان دعا می‌کنم.

هوش مصنوعی: دوران غم بسیاری از سرزمین‌ها و دوستان را تحت تأثیر قرار داده است، به طوری که جشن و شادی به دور از ما مانده و فاصله‌ای بی‌نهایت با آن داریم.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر دوری و جدایی از برادرش دچار رنج و درد شود، به خوبی می‌داند که این درد مانند زاده شدن (تولد) است و او در حقیقت در حال تجربه کردن یک درد عمیق است.

هوش مصنوعی: سوسن زبانم را نرمی بخشیده، اما چون غنچه‌ای که دلش پر از احساس است، دهانم بسته است و نه سخن خوب می‌گویم و نه سخن بد.

هوش مصنوعی: همسر من از شخصی است که به عیب‌های خود آگاه نیست و نمی‌تواند تفاوت بین لعل (سنگ قیمتی) و بسد (چیزی بی‌ارزش) را تشخیص دهد.

هوش مصنوعی: کسی که در نعمت و لطف من شریک نیست، نمی‌تواند آن تلخی‌ها را از جان من دور کند.

هوش مصنوعی: اگر سخن من را مثل طلا تصور کنی، حتی اگر در خواب هم باشد، بر روی ورق نقره‌ای می‌نویسد.

هوش مصنوعی: غم در دلم جاری است و زمان همچون اره‌ای بر سرم فرود می‌آید، به شدت و با ضربه‌های محکم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که جهان پا برجا است و آغاز و انجام وجود دارد، در میانه‌ی هر دو دوره، قوسی از سنگ زبرجد وجود دارد.

هوش مصنوعی: آنچه در آغاز برای تو مقدر شده و به تو عطا شده، وابسته به خدمت و تلاش توست و تو را در این راه یاری می‌دهد.

هوش مصنوعی: از آنچه در دنیا به خاطر مقام و حکومت داری، بهتر از این، بهشت جاودانی است.