سیدای نسفی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>صاحب جاها همیشه من رنجورم</p></div>
<div class="m2"><p>از همنفسان خویشتن مهجورم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عمریست به دست و پای من قوت نیست</p></div>
<div class="m2"><p>از خدمت تو ز ناتوانی دورم</p></div></div>

دیوان سیدای نسفی به تصحیح و تعلیق حسن رهبری - میر عابد سیدای نسفی - تصویر ۴۵۳

شمارهٔ  ۳۲

صاحب جاها همیشه من رنجورم
از همنفسان خویشتن مهجورم
عمریست به دست و پای من قوت نیست
از خدمت تو ز ناتوانی دورم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از رنج و درد خود سخن می‌گوید و احساس تنهایی و دوری از دوستان را بیان می‌کند. او به ناتوانی خود اشاره می‌کند که باعث شده از خدمت به محبوبش بازبماند. در واقع، این اشعار نمایانگر حالتی از ناتوانی و احساس دوری از محبت و رفاقت است.

شمارهٔ  ۳۰

شمارهٔ  ۳۱

هوش مصنوعی: من همیشه در حال درد و رنج هستم و از همنوعان خود فاصله دارم و احساس تنهایی می‌کنم.

صاحب جاها همیشه من رنجورم

از همنفسان خویشتن مهجورم

هوش مصنوعی: مدت طولانی است که توانایی انجام کارهای خود را ندارم و از خدمت به تو به خاطر ناتوانی دور افتاده‌ام.

عمریست به دست و پای من قوت نیست

از خدمت تو ز ناتوانی دورم

شمارهٔ ۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده