سیدای نسفی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای شسته به مشک تر دهان قلمت</p></div>
<div class="m2"><p>پرورده به مغز استخوان قلمت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ننهاده به حرف تو کسی انگشتی</p></div>
<div class="m2"><p>چون شمع دراز است زبان قلمت</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۷

ای شسته به مشک تر دهان قلمت
پرورده به مغز استخوان قلمت
ننهاده به حرف تو کسی انگشتی
چون شمع دراز است زبان قلمت

هوش مصنوعی: این شعر به توانایی و قدرت بیان قلم شاعر اشاره دارد. شاعر از زیبایی و عمق کلمات خود صحبت می‌کند و می‌گوید که هیچ‌کس نمي‌تواند به راحتی به آنچه او نوشته است دست بزند، چرا که قلمش مانند شمعی بلند، روشن و پر از زندگی است.

شمارهٔ  ۲۵

شمارهٔ  ۲۶

هوش مصنوعی: ای کسی که زبانت را با مشک شسته‌ای و نوشتن را با عمق وجودت آموخته‌ای، تو گنجینه‌ای از دانش و هنر را در خود داری.

ای شسته به مشک تر دهان قلمت

پرورده به مغز استخوان قلمت

هوش مصنوعی: هیچ‌کس مانند تو با زبانش نمی‌تواند به سخن درآید، شمعی که به اندازه‌ای دراز است که همیشه در انتظار روشنایی است.

ننهاده به حرف تو کسی انگشتی

چون شمع دراز است زبان قلمت

شمارهٔ ۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده