سیدای نسفی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه تویی حیات ما باعث بود</p></div>
<div class="m2"><p>هستند جهانی به حیاتت خوشنود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون ذره به خاک رفته بودم شاها</p></div>
<div class="m2"><p>خورشید عنایتت مرا زنده نمود</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۸

ای آنکه تویی حیات ما باعث بود
هستند جهانی به حیاتت خوشنود
چون ذره به خاک رفته بودم شاها
خورشید عنایتت مرا زنده نمود

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به خداوند اشاره می‌کند و حیات و وجود خود را به او نسبت می‌دهد. او می‌گوید که جهانیان به خاطر وجود خدا خوشنود هستند. شاعر در ادامه اعتراف می‌کند که در زمانی به سختی و ناچیزی مانند ذره‌ای گم شده بود، اما لطف و توجه خداوند او را احیا کرده و به زندگی بازگردانده است.

شمارهٔ  ۱۶ - اسبیات

شمارهٔ  ۱۷

هوش مصنوعی: ای کسی که تو دلیل زندگی ما هستی، جهان به خاطر وجود تو در حیاتش راضی و خرسند است.

ای آنکه تویی حیات ما باعث بود

هستند جهانی به حیاتت خوشنود

هوش مصنوعی: زمانی که در حالتی ذلت و فروتنی مانند ذره‌ای در خاک بودم، مهر و محبت تو، ای پادشاه، باعث شد دوباره زنده شوم.

چون ذره به خاک رفته بودم شاها

خورشید عنایتت مرا زنده نمود

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده