هوش مصنوعی: دل‌باختگان وقتی که به زمین و آسمان نگاه می‌کنند، با قامت خمیده‌شان توانایی درک و تسلط بر جهانی را دارند که در آن زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: ما را چه باک از وجود مسی که دارند؛ کسانی که می‌توانند خاک را طلا کنند.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که نگاهی هرچند کوتاه به ما بیندازند؟

هوش مصنوعی: از ظلم و ستم رقبای مدعی ناراحت و آزرده‌خاطر هستم. دستم به آنها نمی‌رسد و نمی‌توانم به آنها اعتراض کنم.

هوش مصنوعی: من خودم را از رقیبان پنهان می‌کنم، زیرا دردهایم را به کسی نمی‌گویم و از طبیبان دروغین هم کمک نمی‌طلبم.

هوش مصنوعی: امیدوارم که از منابع پنهان خود دارویی برای رفع مشکلات ارائه دهند.

هوش مصنوعی: ای کاروان، کجاست سر کوی یوسف من؟ محراب من، خم ابروی یوسف من است.

هوش مصنوعی: در چشمان من نشانه‌ای از بوی یوسف وجود دارد، بویی که از پیراهنی به مشام می‌رسد که مختص اوست.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که برادران غیرتمند، من را تحت فشار قرار دهند.

هوش مصنوعی: آن معشوق شرمگین، حوصله‌ی نوشیدن باده ندارد و از خانه خارج نمی‌شود تا خود را به دیدار من برساند.

هوش مصنوعی: خورشید هم از پشت ابرها بیرون نمی‌آید، همان‌طور که معشوق، نقاب را از روی چهره‌اش کنار نمی‌زند.

هوش مصنوعی: مردم چرا باید داستانی را فقط تصور کنند؟

هوش مصنوعی: اگر تو خوشبخت و سعادتمند نباشی، کسی به عنوان رهبر و راهنمای تو نخواهد بود و منزلت و جایگاه تو هم با روشنایی و نور من پر نمیشود.

هوش مصنوعی: بله، همیشه نمی‌توان به همراهی محبوب دست یافت و پیوسته نمی‌توان به وصال او نائل شد.

هوش مصنوعی: شاهان معمولاً توجه چندانی به وضعیت درباریان یا افراد کم‌درآمد ندارند.