هوش مصنوعی: غنچه‌ها در مقابل زیبایی تو، در حیرت و شگفتی هستند و بلبل‌ها هم در حضورت با بی‌سامانی و سردرگمی، آواز می‌خوانند.

هوش مصنوعی: قمریان در کنار کوی تو، چندین بنده و خدمت‌گذار هستند و در برابر قامت بلند تو، عده‌ای از خاک‌نشینان حاضرند.

هوش مصنوعی: در چهره‌ات، آینه‌ها غرق در تعجب و حیرت‌اند.

هوش مصنوعی: چهره‌ات زیباتر از لاله‌های سرخ است و گردی صورتت خطی زیبا و دل‌انگیز مانند ماه دارد.

هوش مصنوعی: در گردهمایی عاشقان، تو چه بویی را به ارمغان آورده‌ای؛ زیرا گیسوانت مانند مشک خوشبوست که بر سرت می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در اطراف تو، بی‌نظمی و آشفتگی‌هایی به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: هرچند که من از شراب پر هستم و مانند یک میخانه سرشار از شوق و نشاط به نظر می‌رسم، اما در حقیقت به خاطر کسادی و بی‌احساس بودن دنیا، در خانه‌ام غمگین و ماتم‌زده به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: من به دشت قدم گذاشته‌ام و به مانند غنچه‌ای جدید، بر زبانم سکوت برچسب زده‌ام.

هوش مصنوعی: من به خاطر کارهایم که ناشی از نادانی است، به شدت احساس می‌کنم که به زمین افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: انسان‌های وابسته به دنیا از هنر و استعداد واقعی بی‌خبرند؛ چرا که نمی‌توانند طعم شیرینی و لذت واقعی را درک کنند و تنها چیزی که می‌شناسند، تفاوت‌های ظاهری چیزهاست.

هوش مصنوعی: بهتر است برای سفر، بهترین توشه را همراه داشته باشم و خود را به دانش و خرد وابسته کنم.

هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده که به دشت و بیابانی بروم و در آنجا به تفکر و اندیشه بپردازم.

هوش مصنوعی: یک پرنده خوش آواز از باغ خارج شده است و در آسمان فقط یک طوطی و زاغ در نظر می‌آیند.

هوش مصنوعی: دلم از صدای جغد پر از اندوه است، و مانند صایب، در زمان کسادی و کمبود گوهرهای سخن، همه افراد ساکت و بی‌صدا به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: ای کاش در این زمان چند سخنران حاضر بودند!