هوش مصنوعی: تیغ ابروی تو همچون شمشیری تند و برنده است که آبرویم را به خطر می‌اندازد و زخم‌های عمیق بر من می‌گذارد. مژگان زیبا و خمیده‌ات مانند تیرهایی هستند که مرا تحت تأثیر خود قرار می‌دهند و به قلبم می‌زنند.

هوش مصنوعی: در مقابل زیبایی تو، عشق‌ورزان دیگر نمی‌توانند فکر کنند و تدبیر کنند. ای کسی که در دام زلف‌های شیرین تو گرفتار آمده، همگی به زنجیر محبت تو افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: به دشت و دمن رفته‌ای و زلف زیبایت مانند یک طعمه برای شکارچیان است.

هوش مصنوعی: انسانی که در دنیا به دیگران احسان می‌کند، با داشتن عطش و خواسته‌های درونی خود، تلاش می‌کند تا از خوشی‌ها و زیبایی‌های زندگی بهره‌مند شود و به نوعی تلاش می‌کند تا با آنچه دارد، خود را سیراب کند.

هوش مصنوعی: آب زلال و آرام در نهایت به دریا می‌رسد. در نهایت، بحث‌های دینی و کفر هم به یک نقطه مشترک می‌رسند.

هوش مصنوعی: خواب یک پدیده است، اما هر کسی آن را به شکل‌های متفاوتی تفسیر می‌کند.

هوش مصنوعی: ای صورت زیبایت باعث شرم و حیا در گلستان شده است، چنانکه گل‌ها از لبان تو رازها را پنهان کرده‌اند و خود را در چادر پوشانده‌اند.

هوش مصنوعی: در باغی که شبنم بر روی گل‌ها نشسته است، باد ملایم هر روز قبل از طلوع آفتاب می‌وزد.

هوش مصنوعی: کتاب جمال تو سرشار از عطر گل‌هاست.

هوش مصنوعی: چشم خواب‌آلود او من را از نظر دور کرده و مانند شمعی که در جستجوی نور است، به هیچ چیز دیگری فکر نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: خط بر روی چهره محبوبم، سبب نفوذ در روح و جانم شده است. ای خضرِ مهربانی، اگر از مسیر مرمت و نجات من بگذری، لطفی کن.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که هیچ چیزی نمی‌تواند مرا از ریشه و مکان اصلی‌ام دور کند. یعنی من هنوز به آن جایی که از آن آمده‌ام وابسته هستم و تحت تأثیر تغییرات یا سازه‌های جدید قرار نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: من از شدت ناراحتی و گریه تا چه زمانی باید دشت را مثل رودخانه‌ای بزرگ پر آب کنم؟ من مثل لاله‌ای که در صحرا رشد می‌کند، خودم را در خون غم و اندوه غرق می‌کنم.

هوش مصنوعی: من کیستم که مانند مجنون، بر سر خود خاک بریزم؟ من کیم که از آستین خود، دستانم را بیرون بیاورم؟

هوش مصنوعی: در جایی که شیرها در حال قلم‌زنی و نشانه‌گذاری territory خود هستند و ویراستارانه زمین را تحت کنترل دارند.