هوش مصنوعی: من سال‌ها چشمم را به دیدن مردم عادت دادم، اما نتوانستم دل خود را به صداقت و پاکی بکشند.

هوش مصنوعی: در این دنیا با خوبی‌ها و بدی‌ها پیمان وفا بستم، اما نتوانستم در دل هر کسی جایی بر اساس محبت بگیرم.

هوش مصنوعی: من درب خانه شادی را به روی خودم گشوده‌ام، اما موفق به ورود نشدم.

هوش مصنوعی: مدتی به عنوان سایه‌ای در کنار شیخ و جوانان بودم و روزگاری را در کنار آن‌ها و در حال نوشیدن شراب گذراندم.

هوش مصنوعی: پس از این، با تمام وجودم به تنهایی خود تکیه می‌کنم، مانند خورشیدی که به آسمان تابیده است. دیگر تا چه زمانی باید در این دنیا که مثل یک ویرانه است، بر احساسات و یاد خود پافشاری کنم؟

هوش مصنوعی: من با عارف خوش‌گذران مشغول نوشیدن شدم و با زاهد متظاهر هم صحبت، اما هیچ کدام نتیجه‌ای نداشت.

هوش مصنوعی: من به دوستانم مهربانی‌ها کردم و دوباره با ستایش و نیکی درباره آن‌ها صحبت کردم.

هوش مصنوعی: من اکنون داستان زندگی‌ام را می‌گویم و در این میان، به احترام هر یک از دوستانم، خاک پای آن‌ها را می‌سایم.

هوش مصنوعی: سال‌ها در چشمانم به تو توجه کردم، اما فایده‌ای نداشت.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر دربارهٔ وضعیتی صحبت می‌کند که عده‌ای از غیر مسلمانان در یک جمع و مجلس مشغول به ناز و طرب هستند. او به مسلمانان می‌گوید با کسی که این‌چنین شاد و سرمست است، چه باید کرد و به نوعی به چالش کشیدن آنها را نشان می‌دهد. این موضوع نشان‌دهندهٔ تضاد فرهنگی و نگرانی از تأثیرات بی‌ملاحظهٔ دیگران بر جامعه مسلمانان است.

هوش مصنوعی: در غم و اندوه جدایی از معشوق با زلف‌هایی که کافرانه‌اند، به سراغ نوشیدن می‌رفتم. می‌خواستم آبروی از دست رفته‌ام را به دست آورم.

هوش مصنوعی: در مکان مقدس کعبه بارها دعا کردم، اما نتیجه‌ای نگرفتم.

هوش مصنوعی: دل من مانند غنچه گلی است که پر از خون می‌باشد و ستاره‌ای که به من خوش‌بینی داده، در آب افتاده و بخت من ناکام و ضعیتش زبون است.

هوش مصنوعی: من از این دنیا و وضعیت ناامید بیرون می‌روم، با زنجیری در پا، در دنیای دیوانگی. از آنقدر که از آرزوهایم دور مانده‌ام، دیگر نمی‌توانم در خودم بمانم.

هوش مصنوعی: خودم را به اندازه‌ای کم ارزش کردم که همنشینی با افراد بی‌ارزش را قبول کردم، اما این وضعیت تغییر نکرد و به نتیجه‌ای نرسیدم.