هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده است، بیا در باغ شادی را حس کن و با زیبایی گل‌های سرخ، رنگ زعفران را ایجاد کن.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی مانند خضر، زندگی جاودان داشته باشی، پس در دوران پیری به دنبال شراب ارغوانی نباش.

هوش مصنوعی: شراب قدیمی خاطرات جوانی را از دل می‌زداید و به فراموشی می‌سپارد.

هوش مصنوعی: ای دل، تو در عشق خود، خود را با غم و اندوه تربیت کردی و سر درد خود را در باغی بیهوده به نمایش گذاشتی.

هوش مصنوعی: ای پروانه، چرا بیهوده دور شمع خود می‌چرخید؟ که به عاشق یاد می‌دهی چگونه جانش را فدای عشق کند، در حالی که خود هیچ رنجی متحمل نمی‌شوی.

هوش مصنوعی: صبح به روشنی می‌فهمد چگونه باید جانفشانی کرد.

هوش مصنوعی: آسمان تا چه زمانی باید نشانه‌های خوشبختی‌ام را به من نشان دهد و دست من را در به دست آوردن تدبیر و چاره‌جویی باز کند؟

هوش مصنوعی: من هر بار که برای کسی کاری انجام می‌دهم، در همان لحظه احساس پشیمانی به سراغم می‌آید، مثل اینکه کلمات در دهنم به چنگ دندانم بیفتند و آزرده‌ام کنند.

هوش مصنوعی: در دوران جوانی، مانند گل که در حال خندیدن است، لحظات را سپری کردم.

هوش مصنوعی: در ابتدای شب تا سپیده‌دم، آرزوی دیدن چهره‌ی زیبا و دلنشینی همچون ماه را دارم و در گوشه‌ای از ناامیدی، از بخت بد خود شکایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: در دل خود عواطف و احساسات شدیدی دارم که مثل داغی سنگین بر سینه‌ام نشسته است. به خاطر حفظ این عواطف و احساسات، دچار رنج و ناراحتی می‌شوم و بر دردهایم طاقت می‌آورم.

هوش مصنوعی: از چشم سوزن نامحرم، این راز پنهان را نمی‌توان بیرون کشید.

هوش مصنوعی: زمانی که موهای خود را از روی چهره‌ات کنار بزنی، زیبایی‌ات به حدی خواهد بود که معجزاتی را با شور و شوق به نمایش خواهی گذاشت.

هوش مصنوعی: چه اشکالی دارد اگر به سمت ما بیایی و ما را در انتظار بگذاری، به امید اینکه مانند نسیم بهاری از در خارج شوی؟

هوش مصنوعی: ما زندگی‌مان را همچون گلی در دل دوست‌مان نگه می‌داریم.

هوش مصنوعی: اگر تقدیر تا روز قیامت هم به من سختی بدهد، من آن را به خود می‌پذیرم و مانند گل زندگی می‌کنم و از خوشی‌ها لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: در این گلزار نمی‌توانم از زحمات و سختی‌ها شکایت کنم، چرا که من مانند کسی نیستم که به راحتی می‌تواند از موفقیت دیگران استفاده کند. من همانند نسیم صبحی هستم که به خاطر تلاش خود به اینجا رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر نبود که نمی‌خواهم آن را بگویم، به شمع یاد می‌دادم که چگونه با آتش صحبت کند.

هوش مصنوعی: یک شب، آن کسی که در لباسی زیبا و خوش رنگ آمده بود، به خانه‌ام آمد. وقتی او را دیدم، مانند شخصی بزرگوار و ارجمند از جای خود برخاستم و برای او دعا کردم.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه بارها به دست او کشته شدم، باید از او بپرسم که چه عذری برای خود دارد و چطور می‌تواند از عذر خود، دوباره دفاع کند.

هوش مصنوعی: من از خودم به شدت ناراحت و آزرده‌ام، همان یار گرامی را.