هوش مصنوعی: قد خمیده‌ای که در حال مرگ است، خبر از پایان زندگی می‌دهد و زیبایی گل نیز در پاییز به هم می‌ریزد و تغییر حالت می‌دهد.

هوش مصنوعی: مثل جرس، دل ما به آرامی زمزمه می‌کند و رهبر ما آماده سفر است.

هوش مصنوعی: کاروان شب سپری شد و آثار صبح آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: شب گذشته به باغ رفتم و از زیبایی آنجا لذت بردم. با امید و اشتیاق به کنار یک نخل تکیه کردم و به آینده‌ای روشن فکر کردم.

هوش مصنوعی: شبنم بی‌حرکت به من نوید داد که هرکسی که در تاریکی شب قدم بردارد، در صبح به مقصد خواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر کسی که شب را به خواب می‌گذرانَد، مثل این است که بر سرش خاک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: تو هیچ تابی مثل شمع نداری، اما بستر شادی و لذت در کنارت قرار دارد.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای کنار رفته‌ای و بر روی بالشی از روز تا شب خوابیده‌ای، چقدر بی‌ادبانه است که این‌طور بی‌شرمانه رفتار می‌کنی!

هوش مصنوعی: پروردگار به تو توجه دارد و به تو می‌نگرد.

هوش مصنوعی: تو که در چشمانت دُر گرانبهایی نه برای کسی خدمتکار هستی و نه بنده خدا.

هوش مصنوعی: در این دنیا که در حال تغییر و گذران است، وقتی هنوز زنده‌ای و فرصتی در اختیار داری، باید آن را غنیمت بشماری و از زندگی بهره‌برداری کنی.

هوش مصنوعی: زندگی همچون بادی است که به سرعت می‌گذرد و نمی‌توان آن را بازایستاند.

هوش مصنوعی: ای سید، از دل‌ت نقش و تصویر جهان را بساز. با ناخن الماس، جوهر و عمق سینه‌ات را تراش بده.

هوش مصنوعی: چقدر از غرور خود را به پول و ثروت وابسته می‌کنی، در حالی که با این عقل و فهم کم، نباید از نور و درخشش کمتری برخوردار باشی.

هوش مصنوعی: در زمان سحر، ناله و فریاد می‌زند.