هوش مصنوعی: زمانی که تابش آفتاب به کلبه‌ام می‌افتد، گرمای عشق و شور در دلم مانند گلی شکوفا می‌شود، گویی در باغی سرسبز و زیبا به تماشا نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: ای شمعی که در مجالس عاشقان می‌درخشی، یک بار بدون هیچ خواسته‌ای به خانه من بیا و روشنی ببخش.

هوش مصنوعی: گویی رایحه‌ای لطیف از گل در این جمع وجود دارد.

هوش مصنوعی: امروز حال من خیلی خراب است و انگار قوای ذهنی‌ام را از دست داده‌ام. چهره‌ام هم رنگ پریده و بی‌روح شده است.

هوش مصنوعی: جان من دیگر طاقت ندارد و از جسمم جدا شده است. وقتی تو را می‌بینم، توان و اراده‌ام از دست رفته است.

هوش مصنوعی: لباس من به سبکی است که در آغوش من به راحتی افتاده است.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از خانه همچون زندانیان زندگی می‌کنیم و به گوشه‌ای پناه برده‌ایم که از هم‌نشینی با دوستان دور افتاده‌ایم.

هوش مصنوعی: در پی دوری تو، ما به تماشای شب‌های غم‌انگیز نشسته‌ایم و از آنچه در چنگال غم و اندوه است، رنج می‌بریم. ما شانه به زلف پریشان تو داده‌ایم و در این حال، غم و اندوه بر دل ما حاکم شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از زیبایی و روشنی چهره محبوبش به مانند صبحگاهان سخن می‌گوید. او تصور می‌کند که ورود محبوب به زندگی‌اش همچون صبحی نورانی و دل‌انگیز است، که با روشنایی‌اش مکان را سرشار از زندگی و شادابی می‌کند. در واقع، حضور محبوب باعث می‌شود که فضای زندگی‌اش روشن و زیبا شود.

هوش مصنوعی: پروانه‌ها به خاطر زحمات تو در کنار شمع سوختند و بلبلان به خاطر عشق تو در باغ جان دادند.

هوش مصنوعی: گل‌ها و لاله‌ها به خاطر تو پژمرده شدند و عاشقان، به شوق دیدن تو، دچار درد و اندوه شدند.

هوش مصنوعی: مهر و شادی تو از ستاره سهیل درخشان‌تر است و در سرزمین یمن منتشر شده است.

هوش مصنوعی: اینکه وقتی تو در کوی من هستی، هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند بر من تسلط یابد و چشمانت دیگر نگاهی به این فقیر ندارند.

هوش مصنوعی: دوری تو از آن چیز برای دل خوشایند نیست، مانند این است که نمی‌توان از صحبت طوطی پا پس کشید.

هوش مصنوعی: ای دل سنگی، با سخن شیرین صایب را بیفزای!