هوش مصنوعی: وقتی که نقاب را از چهره‌ات کنار زدی، زیبایی‌ات را آشکار کردی. به خاطر غیرت تو، گل‌های زیبا در باغ‌ها را هم دچار حرارت و گرما کردی.

هوش مصنوعی: در دل من احساس عجیبی وجود دارد؛ این آرزو را دارم که اگر با نگاهی مهربان به آن‌ها بنگری، افرادی را که شیدا و گرفتار عشق هستند، ببینی.

هوش مصنوعی: به ما هم با یک نگاه توجهی کن که به خاطر تو در دنیا آبرویمان رفته است.

هوش مصنوعی: به جان خسته و غم‌زده‌ام هر لحظه صد درد و زخم می‌رسد. نمی‌دانم با این درد عمیق چه کنم که همیشه با من است و به قلبم زخم می‌زند.

هوش مصنوعی: من در راه تو نشسته‌ام و سرم را به زیر انداخته‌ام. هر جا که قدم بگذاری، صدبار چشمانم را به آنجا می‌دوزم.

هوش مصنوعی: اگر یک بار پا بر چشمانم بگذاری، چه می‌شود که حسرت و آهی در دلم نماند؟

هوش مصنوعی: کجا کسی می‌تواند به زیبایی و لذت زندگی مانند من توجه کند؟ هر کسی که درد عشق را در دل دارد، نمی‌تواند مانند من به این مسائل فکر کند.

هوش مصنوعی: چه بگویم ای مسلمانان، دل من پر از هیجان و شور است. چه درد عجیبی! چرا که فردا، ماه من، به سفر می‌رود.

هوش مصنوعی: کاش امروز بمیرم تا فردا را نبینم.

هوش مصنوعی: من به خاطر شرایط سخت خود، هرچند که مانند جواهری در قفس هستم، از تو می‌خواهم یک بار با نگاه مهربانت به حال و روز نزار من نگاهی بیندازی.

هوش مصنوعی: هرگز از کوی تو قدم بیرون نمی‌گذارم، حتی اگر برای من از عشق تو هزار درد و زحمت بیفتد.

هوش مصنوعی: هرگز از دل این خواسته خارج نخواهم شد.

هوش مصنوعی: عزیزم، می‌دانستی که دل من چقدر درد دارد و چقدر اندوه و غم در جانم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: از روزگار ازل، تو مرا نادیده گرفتی و به طور مختصر، هلالی را به یک نگاه، مانند بنده‌ای از خودت شناختی.

هوش مصنوعی: شگفت‌انگیز است که چقدر می‌توانی ببینی و درک کنی. واقعاً باید به چشمان تیزبینت فخر کرد.