هوش مصنوعی: هر کسی که در درد و رنج صبر کند، مانند ایوب است و ما می‌دانیم که کسی که به خاطر دوری عزیزش غمگین است، مانند یعقوب است.

هوش مصنوعی: ما عاشقان را انسان‌های وفاداری می‌دانیم، اما بی‌وفایی را از ویژگی‌های محبوبان به حساب می‌آوریم.

هوش مصنوعی: ما می‌دانیم که خوبان وفاداری ندارند.

هوش مصنوعی: کوه‌کنی که مشغول کار است، از یاد شیرین نمی‌رود و به یاد لیلی، مجنون در بیابان غبار به پا می‌کند.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی بیانگر این است که یاد و خاطره عاشقان در طول زمان به یادگار می‌ماند. عشق و محبت آنها همچون قلابی است که انسان را به زلف یار متصل می‌کند، یعنی عشق باعث ارتباط عمیق و ماندگار با محبوب می‌شود و این احساسات در دل تاریخ باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: ما این جاذبه را ناشی از خواسته و آرزوی خود می‌دانیم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نسیم به عطر عذری که شبیه مشک ایرانیست وزیده، باغبان از گل سنبل زیبا‌تر مشتی از دیوار باغ را گرفته است.

هوش مصنوعی: اگر یوسف به دلیل زیبایی خود در پیراهنش دعوایی برپا کند، آن وقت با آن خط جالب و آشفته‌اش، شهرها را به هم خواهد ریخت.

هوش مصنوعی: ما به این عادت کرده‌ایم که آن ماه، باعث ایجاد فتنه و آشوب در شهر می‌شود.

هوش مصنوعی: آن خداوندی که ابراهیم را مأمور کرد تا اسماعیل را قربانی کند، حالا با نازکی و زیبایی چشمان اهل کنعان، دل‌ها را به سمت عشق و محبت می‌کشاند.

هوش مصنوعی: با زلیخا صحبت می‌کرد و این تمثیل را برای یوسف در کنار رود نیل در مصر بیان می‌کرد.

هوش مصنوعی: ما به یادگار چیزی را داریم که مانند یاد یعقوب از چیزهایی که او دیده و حس کرده است، ارزشمند و گرانبها است.

هوش مصنوعی: ای سید، دامن خود را از مهمانی شراب بکشید، چون بوی خون از گل‌های سنبل و زلف‌های زیبا به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: این قسمت از شعر به تصویر کشیدن شعری بر روی سنگ مزار افرادی است که جان خود را از دست داده‌اند. این شعر بیانگر این است که نوشته‌های زیبا و جذاب بر روی سنگ مزار، به نوعی نشان‌دهنده سرنوشت عاشقان و افرادی است که در راه عشق جان باخته‌اند. این نقش‌ها و نوشته‌ها یادآور داستان زندگی و مرگ آن‌هاست و به نوعی گواهی بر عشق و احساسات عمیق‌شان به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: ما می‌دانیم که آصفی محتوای این نامه را می‌داند.