هوش مصنوعی: من به خاطر آن پادشاه از جانم میگذرم، اما پس از اینکه از مکتب عشق بیرون آمدم، حال و روزم خراب شد.

هوش مصنوعی: معلم به صورت دانش‌آموز سیلی زد و صورت او مانند ماه زیبا شد. پس از آن، صورتش به رنگ نیلوفر درآمد و ناله‌ای از دلش برخاست.

هوش مصنوعی: ای معلم، خجالت بکش که نام تو به خاطر روی سیاهت، ناپسند است.

هوش مصنوعی: برای یک نگاه به آن جوان، حتی اگر بخواهد جانم را بدهیم، به قدری به او ارادت دارم که خود را در کنار خاک راه او برابر می‌دانم.

هوش مصنوعی: ای معلم، با چهره‌ای چون ماه، بر ما رحم کن. ای خداوندی که بی‌پروا و نادیده‌گیر از ظلم هستی.

هوش مصنوعی: من درک کردم که او نیز به اندازه زیبایی‌اش، گناه دارد.

هوش مصنوعی: جانم دگرگون شده و چهره‌ام مانند گل ارغوان شده است. آتشی در درونم شعله‌ور شده و دلم در عذاب و ناله است.

هوش مصنوعی: معلم از تو، ای شاه دنیا، وحشت کرده است. ماه من، لطفاً مرا ببخش، چون در آن زمان حضور نداشتم.

هوش مصنوعی: اگر نبود آن چیزی که مانع می‌شود، به او زندگی‌ام را خراب می‌کردم.

هوش مصنوعی: او با ابروی خود اشاره‌های نازانه‌ای می‌کند و به خاطر عذرخواهی، سرمه‌اش را پیش می‌افکند تا نیازش برطرف شود.

هوش مصنوعی: هر یک از نگاه‌های زیبا و دلنواز تو، بهانه‌ای است برای من تا هزار بار به تو نگاه کنم. در عوض، نگاه‌های جانکاه و دردناک تو هم بهانه‌ای می‌شود که همچنان به یاد تو باشم.

هوش مصنوعی: اگر خون بهایی برای صد نفر مثل تو نااهل باشد، یک نگاه کافی است تا آن را به حساب آورند.

هوش مصنوعی: باید آن معلم را که در مواجهه با دوستانش دچار ترس شده، به تحریک واداشت تا آتش اشتیاق و انگیزه را در دلش شعله‌ور کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو جانم را فدای تو کردم، اما اکنون از دشمنی با او که مسبب غمم شده نگران نیستم، چرا که آماده‌ام تا او را از بین ببرم.

هوش مصنوعی: مانند وحشی، برق آسا و پر درد، و زندگی مانند کاه است که زود می‌گذرد.