هوش مصنوعی: سرعت تندخویی مانند یک لاله به من آسیب زد و بعد از آن رفت. آتش جدایی او، باغ روح و وجود من را ویران کرد و او نیز همینطور رفت.

هوش مصنوعی: بوی ناامیدی از جدایی‌اش در وجودم حس شد و خود را کشید و رفت، آن کسی که سرشار از عشق من بود و احساس درد و غم را به من تحمیل کرد، او هم رفت.

هوش مصنوعی: شربت تلخ جدایی باعث شد که او غمگین شود و برود.

هوش مصنوعی: بهشت و خوشبختی من به خاطر آمدن محبوبم به خانه‌ام است، گویی خضر (نماد زندگی و جاودانگی) به سراغ درویش (انسان زاهد و بی‌نیاز) می‌آید.

هوش مصنوعی: هر بار که پروانه با زیبایی پرواز می‌کرد، من هم به عشق کسی خوشحال و سرزنده بودم، کسی که وجودش مانند چراغی در خانه‌ام می‌درخشید.

هوش مصنوعی: تند باد جدایی باعث خاموشی چراغ من شد و سپس رفت.

هوش مصنوعی: دل من با خط مشکین او آراسته شده و نگاه پرجنب و جوش او باعث شده است که جانم به بلندای آوازه‌ای برسد.

هوش مصنوعی: هر لحظه نگاهی که او به من می‌کرد، پر از مهربانی و لطف بود؛ کسی که همیشه با طعم تلخ بادام، احساس تازگی به من می‌بخشید.

هوش مصنوعی: ناامیدی مانند خشکسالی، گویی به روح و ذهن من نفوذ کرده و سپس رفت.

هوش مصنوعی: در روزگار سخت و دردناک، دلم غمگین است و احساس حسرت عمیقی دارم، مانند گلی که به دنبال سرنوشتش می‌گردد و در تلاش است تا از وضعیتش رهایی یابد.

هوش مصنوعی: در خانه‌ام طوفانی از اشک به راه افتاده است، چون قامت او از باغ دلم رفته است.

هوش مصنوعی: فصل پاییز با غم و اندوه فراوان رسید و از بین رفت.

هوش مصنوعی: در پی humble بودن و تواضع، در آن مکان به شهرت رسید. زلفی که سیاه و زیباست به خاطر افتادن خود، شبیه گلی معطر و خوشبو شد.

هوش مصنوعی: پرنده خوشگوی این باغ به قدری معروف و مشهور شده که در دنیا به مانند مرغی افسانه‌ای و نایاب در یادها رفته است.

هوش مصنوعی: چند بار در این منطقه افراد بدوی به دنبالم آمدند و سپس رفتند.