هوش مصنوعی: ای گل، تا کی باید از روی حسرت اشک بریزم؟ تو که در کنار من هستی، چرا از خدا نمی‌ترسی و من را این‌قدر نزار و غمگین می‌کنی؟

هوش مصنوعی: تو به صحبت‌های رقیب بدگمان گوش می‌کنی و برای خاطر دیگران، من را تحقیر می‌کنی.

هوش مصنوعی: چرا به خاطر کارهایم اینقدر مرا بی‌ارزش می‌کنی؟

هوش مصنوعی: شوق تو آن‌چنان در دل من شعله‌ور است که انگار مانند شمعی در حال ذوب شدنم. قلبم از عشق به تو می‌سوزد و چشمانم پر از اشک است.

هوش مصنوعی: من در درد و رنج زندگی مانند گلی هستم که بر اثر ظلمت روزگار خون جگر می‌خورم. اگر تو از وضعیت من باخبر باشی، بی‌اختيار برای حال من گریه خواهی کرد.

هوش مصنوعی: ای کسی که باعث می‌شوید نتوانم به طور ناخواسته گریه کنم،

هوش مصنوعی: من خانه و زندگی‌ام را به خاطر عشق تو از دست دادم و به چشمانم زحمت زیادی دادم تا گرد خاک پاهای تو را ببینم.

هوش مصنوعی: من به خاطر غم‌هایت برای تو سخن می‌گویم و از روزگاری که با من گذشت، می‌گویم که همه آن مصائب و دردها نتیجه بی‌اعتنایی تو به من بود.

هوش مصنوعی: اگر بگویم که اشک‌هایم بر سر روزگارم است، تو چه کار می‌کنی؟

هوش مصنوعی: در شب‌هایی که در فنجان شراب می‌ریختم تا به یاد تو زندگی کنم، چشمانم مثل صراحی (ظرف شرابی) از اشک پر شده و خون گریست.

هوش مصنوعی: تو از من نمی‌پرسی چرا به کوی تو نمی‌روم، اما دلیلش این است که اگر نیامده‌ام، به خاطر شرمندگی‌ام است که در برابر تو احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر لحظه با افرادی که اطرافم هستند، باعث شرمساری من می‌شوی.

هوش مصنوعی: من سال‌هاست که از طعم وصال و محبت ناکام مانده‌ام و حالا مثل هلال ماه، جسم و جانم تحلیل رفته و ضعیف شده است.

هوش مصنوعی: مدتی گذشت و هنوز معلوم نشد که چه باید کرد. ای جوان، گفته‌ای که برایت تدبیر می‌کنم، اما خود را نازک‌دل نکن.

هوش مصنوعی: کار از کنترل من خارج شده و تو کی به فکر سامان دادن به اوضاع من خواهی بود؟