هوش مصنوعی: غم من همچون عود، در شب‌ها به مکان مخصوصی منتقل می‌شود و از بی‌تابی‌ام، بر بستر خوابم تاثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگر دل من از سینه‌ام آتشین ناله‌ای سر دهد، نشانه‌ای از غوغای قیامت در دل مردم دنیا به وجود خواهد آورد.

هوش مصنوعی: تا روز قیامت، در دنیا، خاکستر به باد خواهد رفت.

هوش مصنوعی: ما و مجنون، در واقع، مانند یک پرده از نبود و عدم هستیم. ما هدیه درد عشق را به همراه داریم.

هوش مصنوعی: ما از دیرباز در کناری که دایه‌مان بوده، خود را در غم و اندوه پرورش داده‌ایم. از همان ابتدا، ما که تلخ‌کام هستیم، عادت کرده‌ایم که به تلخی زندگی کنیم.

هوش مصنوعی: اگرچه در دل ما تلخی و درد وجود دارد، اما این تلخی باعث می‌شود که شیرینی و لذتی دیگر را بهتر احساس کنیم.

هوش مصنوعی: بدخواه ما همچون سروی است که همیشه پا بر جاست و دل آگاه ما در راه کمین است، آماده است تا با شمشیر به او پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: اگر آن ابروی کمان‌دار یک لحظه با ما باشد، دشمن چگونه می‌تواند در برابر تیر اندوه ما قرار بگیرد؟

هوش مصنوعی: اگر هر شفافی از بدنش خاصیتی مانند خنجر داشته باشد.

هوش مصنوعی: امروز به میخانه می‌روم تا آنجا را به هم بریزم و شیشه و جام را به خاک سیاه آغشته کنم.

هوش مصنوعی: من کسی نیستم که با زاری و زحمت از باده‌ریز و می‌گسار چیزی درخواست کنم، حتی اگر بمیرم، نمی‌خواهم لب به درخواستی بزنم که تنها امیدم به آن باشد.

هوش مصنوعی: اگر خضر به کسی آب حیات را از جام اسکندر بدهد، آن شخص می‌تواند زنده بماند و به زندگی جاودانه دست یابد. این جمله به نوعی اشاره به قدرت و اهمیت زندگی و جاودانگی دارد.

هوش مصنوعی: عزیزی دارم که با ناز و زیبایی خاصی سخن می‌گوید، مانند پزشکان که همیشه در کنار بستر بیمار می‌مانند، او نیز دائماً در کنار من است.

هوش مصنوعی: من روز مرگ خود را تبریک می‌گویم، زیرا اگر بتوانم در کفنم زلف زیبای او را ببافم، برایم این مرگ شاداب خواهد بود.

هوش مصنوعی: خاک من تا روز قیامت بوی خوش عطر عنبر را منتشر خواهد کرد.