هوش مصنوعی: عقل و فهم نمی‌توانند به زیبایی‌های زلف تو دست یابند، و کاروان زندگی نمی‌داند که در این مسیر چه گذشته و چه خواهد آمد.

هوش مصنوعی: کلام تو برای دیگران از ارزش و اهمیت برخوردار نیست و هیچ‌کس قدر و منزلت خوشبختی و وصالت را درک نمی‌کند.

هوش مصنوعی: حضور و همصحبتی با گل، برای خار و خس بی‌معناست و نمی‌تواند ارزش آن را درک کند.

هوش مصنوعی: ای دل، تو همانند کسی هستی که دل‌های اسیران را گرفته‌ای و زیبایی تو مانند سنبل در دام و تله‌ای پیچیده شده است.

هوش مصنوعی: اگر به من گوش فرا دهی، نکته‌ای برایت می‌گویم که در آن لذتی نهفته است. این لذت، مانند کشش و درد در دل، معنایی عمیق و خاص دارد.

هوش مصنوعی: جز ما وفاداران، کسی دیگر نمی‌داند.

هوش مصنوعی: در بین کمانداران، ابروی تو بی‌نظیر است. موهای تو به‌سان کمند، تیر غمزه تو را مانند نیزه‌ای می‌زند.

هوش مصنوعی: برجستگی و زیبایی خال در گوشه چشمت، مانند چشمه‌ای است که باعث فخر و افتخار می‌شود. نگاه پرشور و شوق تو، مانند باده‌ای مست‌کننده است که دل‌ها را به اشتیاق می‌آورد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به حال دیگری توجهی ندارد و هیچ‌کس از حال دیگران خبر ندارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی زلف‌های تو را ببیند، دیگر هیچ چیزی از زیبایی‌های طبیعی مثل عطر مشک یا خط سبز یاسمن را نمی‌خواهد.

هوش مصنوعی: کسی که به دیدن تو مشتاق است، نیازی به عقل و دین ندارد؛ و کسی که در آرزوی توست، نیازی به هم‌نشینی و همراهی ندارد.

هوش مصنوعی: رفیق و هم نشین کسی که به عشق و آرزوهایش دچار است، نمی‌تواند احساسات او را درک کند.

هوش مصنوعی: ما به خاطر کوتاهی قدم‌هایمان، دامن‌مان پاره می‌شود و این دامن پر از درد و رنج، برای کسانی که در فقر به سر می‌برند، به خانه‌ای تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: من به عنوان یک سید، دل و جانم را به وجوهی از زیبایی و نعمت بخشیدم، در حالی که پرندگان باغ و بستان به سرسبزی و شکوفایی دل‌انگیز خود می‌بالند.

هوش مصنوعی: دل مؤمن مانند قفسی است که در آن گرفتار شده و هیچ چیز جز این قفس را نمی شناسد.