هوش مصنوعی: در دل، لعل بی‌نظیرش را به یاد داشتم و همچنان آن را به خودم نزدیک کرده بودم، مانند شرابی که زهر کلامش را می‌نوشیدم.

هوش مصنوعی: من به صورت پنهانی، زیبایی دلربای او را از چشمان شبنم پنهان می‌کردم؛ زیبایی که مانند گلی بود و به خاطر اشک‌هایم به او آب می‌دادم.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم ببینم که در نهایت، شخص دیگری عطر و بوی گل او را به دست می‌آورد؟

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و قامت بلند او، همه سنن و قواعدی که داشتم را فراموش کردم و آرزوی دیدن او باعث شد که از باورهایم خارج شوم.

هوش مصنوعی: چون نرگس به پای او سر افکنده نشسته‌ام، در آغوش نسیم صبحگاهی بدون هیچ پوششی، به تماشای او می‌نشینم.

هوش مصنوعی: گلی که من آن را به نمایش گذاشته‌ام، پوشش صورتش را کنار زده‌ام.

هوش مصنوعی: قامت او مانند نهالی زیبا است که در خانه جای گرفته و کسانی که عاشق او هستند، برای دیدنش شور و شوق زیادی دارند.

هوش مصنوعی: ای دوستان، به حال من رحم کنید. وقتی می‌بینم که دیگران بر من تسلط دارند، مثل این است که نمی‌توانم بر خودم کنترل داشته باشم.

هوش مصنوعی: وقتی که سرگرم سواری می‌شدم، دستم را به سمت رکابش دراز کرده بودم.

هوش مصنوعی: این بیت بیان می‌کند که وقتی سر و صدای آشوب و مشکلات خارج از صفحه زندگی وجود دارد، نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت. تا زمانی که این مشکلات و فتنه‌ها در زندگی ما حضور دارند، نویسنده سرنوشت ما را می‌نویسد و ما در قید و بند آن هستیم. در واقع، نمی‌توان از وضعیت دشوار فرار کرد، چرا که آن مشکلات همیشه در حال تاثیرگذاری بر ما هستند.

هوش مصنوعی: نرگس مست با خطی زیبا و دلنواز، قاتل من را توصیف کرد و به خون من نقشی زد. حالا این دست آغشته به خون، با قلم آشنا شده است.

هوش مصنوعی: دختر زیبایی که همیشه با خودم به مدرسه می بردم، کتابش را فراموش کرده بود.

هوش مصنوعی: چرا ای سید، مانند سرو در این گلزار ایستاده‌ای؟ در اینجا نمی‌توان یک ساعت هم اقامت کرد.

هوش مصنوعی: کسی که در باغ دنیا گرفتار شده، نمی‌تواند مشکلات این داستان را درک کند. من مانند یک تاک، این نهال را با زحمات و اندوه خود پرورش دادم.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم شادی و لذتی که دیگران از شراب می‌برند را تماشا کنم؟