هوش مصنوعی: چون یوسف، دل خود را به هیچ‌کس نمی‌دهم و از هر طرف که بروم، زلیخی در کمین است که می‌خواهد مرا به دام بیندازد.

هوش مصنوعی: من این لباس خودخواهی را به مانند گل پاره کردم تا از غم، جیب صبر و شکیبایی‌ام را نیز پاره کنم.

هوش مصنوعی: عشق به من نشان داد که مسیر سرشکستگی و افتضاح چیست.

هوش مصنوعی: به قدری زیبایی تو مانند سرو در میان چمن است که در هر مکانی برای مردم جهان جذاب و معتبر به نظر می‌رسی، مانند پری که به زیبایی خود جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات گل سرخ، گاهی لاله و گاهی نیلوفر آبی، هر لحظه ای شاخ گل، تازه با رنگی متفاوت نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: این سؤال به کسی اشاره دارد که می‌خواهد بداند چطور توانسته است به این حد زیبا و دلنواز باشد.

هوش مصنوعی: نشستن در گوشه‌ی عزا و درد، برای من از شرکت در جشن و میهمانی‌های دیگران خوشایندتر است. تماشای دنیا از زندان هم برایم دلپذیرتر است.

هوش مصنوعی: مرگ برای من از گفتگو با این افراد بی‌خبر و آشفته بهتر است و زیر خاک بودن برایم از دیدار رقبایم دلپذیرتر است.

هوش مصنوعی: به هیچ قیمتی حاضر نیستم که لحظه‌ای از تنهایی‌ام را به کسی بدهم.

هوش مصنوعی: در شب وقتی که زیبایی‌ات را تماشا کردم، قلبم مانند پرنده‌ای شد که در دام زیبایی تو گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: با خیال تو، سر خود را به خاک پای تو گذاشتم و از اوج آرزوهایم، به خاطر محبت تو، قدم برداشتم.

هوش مصنوعی: من از مسیر خودم جدا نشده‌ام و نسبت به آرزوها و خواسته‌هایم بی‌توجه نیستم.

هوش مصنوعی: ای سید، دست از زلف عطرآگین بکش و چشم خود را از زیبایی چهره‌ای دیگر بپوشان.

هوش مصنوعی: فرش را زیر پاهای دیگران نگذار و به خاطر اینکه کسی دیگر را به زیر پا می‌اندازی، از جای خودت نرو.

هوش مصنوعی: من هر جا که بروم، نتوانسته‌ام به خوبی پذیرفته شوم.