هوش مصنوعی: امشب دل من برای تو روشن است و منتظر تو؛ چشمم به در ورودی دوخته شده تا نخستین نشانه‌های آمدنت را ببینم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که اشک‌هایم دامنم را پر کرده است. امشب بیا که دوری‌ات باعث شده مژگانم مانند سوزن در چشمم حسایت کند.

هوش مصنوعی: امشب در درونم احساس ناخوشایندی دارم، مانند خاری که در پیراهن فرو رفته باشد.

هوش مصنوعی: در زندگی‌ام مانند خورشید و ماه، زمان زیادی را در اطراف مرکز وجود سپری کردم و جز گیاه صبر، چیزی برای آرامش داغی عشق نیافتم.

هوش مصنوعی: به من می‌گویند اگر نمی‌خواهی زندگی کنی، نباید به این درد و غم اهمیت بدهی. اما من تعجب می‌کنم که چرا ارتباطم با زندگی این‌قدر محکم است و نمی‌توانم آن را قطع کنم.

هوش مصنوعی: امشب، حالت و زیبایی زلف او در وجود من تأثیر عمیقی دارد.

هوش مصنوعی: بهتر است که جان خود را به خاطر او فدای کنم و در کوی او به خاک بیفتم، و به گونه‌ای بر او غبار آلود شوم که بتوانم از زلفش آویزان شوم.

هوش مصنوعی: هر لحظه به فکر آستانش از جا برخیزم، چه کنم اگر در خانه‌ی سلامت به تسلیم دچار شوم؟

هوش مصنوعی: امشب، وجود من به تنهایی برایت ارزش زیادی دارد، مانند برق و شدت بلا که می‌تواند چندین خرمن را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: به یاد او مانند گلی که آغوشش را باز کرده، دل من از غم و اندوه چنان درهم پیچیده که مانند حلقه گرداب شده است. گریه‌های من دامانم را پُر کرده و ای بسا دلتنگی‌ام را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من همچون شمعی هستم که آتش بر جانم افتاده و از شدت احساسات، اشک‌هایم مانند اهل محشر می‌لرزد.

هوش مصنوعی: امشب چشمان من به شدت غمگین و پر از اندوه است، به طوری که گویی روز قیامت در دل این مصیبت جاری است.

هوش مصنوعی: دختری را که زیبایی‌اش مانند تصویرش فراموش‌نشدنی است، به خاطر درخشش چهره‌اش نمی‌گذاشتی که رنجی به او برسد، همچنان که برگ‌های گل در برابر خارها محافظت می‌شوند.

هوش مصنوعی: ای آقاجان، امروز وضعیت من همانند حال آن کسی است که در گذشته با یک دست، بار سنگینی را بر دوش می‌کشید.

هوش مصنوعی: امشب، به خاطر جدایی و غم، بار سنگینی بر دوش دارم.