هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، در میخانه‌ای که پر رونق است، از آستین خود کمک و یاری بیفشان.

هوش مصنوعی: من در وضعیت سختی به سر می‌برم و نیاز دارم که کسی به من کمک کند و مرا از این حال و هوای ناامیدی بیرون بیاورد.

هوش مصنوعی: من به خاطر نفس خودم به راحتی گرفتار شده‌ام. از روی لطف، دستم را بگیر و به من کمک کن.

هوش مصنوعی: هنوز در دل من نیت شورش وجود دارد، ای کاش مرا از دل مشغولی‌های شیطانی آزاد کنی.

هوش مصنوعی: به من می بده، ای منصور، که من فردی گناهکار هستم و مدام در گناه هستم.

هوش مصنوعی: از اسرار واقعیات آگاه می‌شوم، اما این آگاهی را برای دیگران فاش نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: زبانم با طراوت و شادابی مثل سوسن خواهد شد و گفتارم همچون گذرگاهی زیبا و پرگل خواهد بود.

هوش مصنوعی: من درباره صفات پیامبر سخن می‌گویم و می‌خواهم با بیان خود، دهانم را پر از زیبایی و ارزش کنم.

هوش مصنوعی: در شب تولد آن خورشید عالم، آبرو و زیبایی بت‌ها بر زمین ریخته شد.

هوش مصنوعی: شکست به دین پرستش بت‌ها رسید و مردم چون دیوانه‌ها از خود بی‌خود شده، هر کدام به سمتی رفتند.

هوش مصنوعی: آتش دل آتش‌پرستان به نوعی شعله‌ور شده و آنها را دچار دلهره و آشفتگی کرده است.

هوش مصنوعی: محمد، پیامبر هاشمی، پیشوای تمام مخلوقات و برترین آنهاست.

هوش مصنوعی: در باغ نعمت، درخت نخیلی وجود دارد که با گل‌هایش زیباست و قامتش به قد بلندترین درختان شبیه است.

هوش مصنوعی: وجود او باعث زنده شدن جهان است و ظهورش بر تمام موجودات پیشی دارد.

هوش مصنوعی: زمین به خاطر تابش آفتابش روشن و نورانی است، و آسمان به خاطر نور ماهتابش درخشان و زیباست.

هوش مصنوعی: به دور و بر جهان نگاهی بینداز، مانند صاعقه که همه جا را روشن می‌کند، نام او از سمت غرب تا شرق گسترش یافته و شناخته شده است.

هوش مصنوعی: در ایوان پیامبری، که زیبایی‌اش را به نمایش گذاشته، طاق کسری که نماد قدرت و عظمت بود، شکسته و فرو ریخته است.

هوش مصنوعی: از لب‌های او، دایه‌ها مانند شیر پستان ملایکه، در روز و شب گهواره را تکان می‌دهند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تصویر کشیدن دو کودک اشاره دارد که در کنار یکدیگر مشغول بازی هستند. یکی از آنها به سمت دیگری می‌رود تا با او دوستی کند و لحظاتی شاد و لذت‌بخش را سپری کند. این تصویر به زیبایی حس innocence و خلوص بازیگری کودکان را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: چهره زیبا و درخشان او مانند چراغی است که نورش شهر مدینه را روشن می‌کند و ورودش به این شهر، آن را آباد و پر رونق می‌سازد.

هوش مصنوعی: کتاب نخوانده‌ای به ما اطلاعاتی درباره گذشته و آینده می‌دهد.

هوش مصنوعی: انحنای ابروی زیبای یار، همچون شمشیری است که در جذبه و سحرش مردم را به سمت خود می‌کشد و در دل بتخانه‌ها، جایی خاص و مقدس به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: محور محبت و عالی‌ترین نقطه رسالت به او ختم شد.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که در کعبه خبری از باران و ریزش قطره‌ای آب نیست.

هوش مصنوعی: گیاهی از زمین خارج نشد و ناگهان آتش به انبارهای امید افتاد.

هوش مصنوعی: مردم از زندگی خسته و ناامید شدند و در اثر قحطی، تمام تدبیر و تدبیرهای خود را از دست دادند.

هوش مصنوعی: در دشت، وحشیان به دلیل غیرت و شجاعتشان از پا درآمدند، چون آهویی که زیباست و در حال فرار است.

هوش مصنوعی: مردم به سرعت به سوی دریا می‌روند، همان‌طور که ابرها به سمت بارش حرکت می‌کنند و به یاد عبدالمطلب نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: گفتند ای روشنی‌بخش خانه دل، غبار پیشانی تو مانند تاجی برای بهترین خانواده‌هاست.

هوش مصنوعی: تو همچون ماه در آسمانی و شایستگی تو بر نشستن بر throne پادشاهی است.

هوش مصنوعی: تو دارای مقام بلند و ارزشمندی هستی و مانند شمعی درخشان در خانواده‌ای بزرگ و پرمعنا قرار داری.

هوش مصنوعی: شما رهبر و پیشوای قوم خود هستید و در سرزمین‌تان مقام و مسئولیت مهمی دارید.

هوش مصنوعی: این فکر به انتها رسیده است و به زودی روح‌ها از محل زندگی‌شان جدا خواهند شد.

هوش مصنوعی: امروز به سمت کعبه حرکت کن و دیگر فقط به دعا و درخواست‌ها نپرداز.

هوش مصنوعی: به درگاه خداوند دعا کن و از او بخواه که در این هدف، محمد (ص) را واسطه قرار دهد و شفاعت او را نصیب گرداند.

هوش مصنوعی: عبدالمطلب از جای خود برخاست و قد راست کرد تا به خدمت آن سرو (نیازمند بزرگ) برساند.

هوش مصنوعی: ای نور چشم من، برایت فدایی می‌شوم تا به نسل آدمی که از خاندان من است.

هوش مصنوعی: تو همان لوحی هستی که دانشوران در آن می‌نویسند و تو همان کسی هستی که در محفل‌های علمی و دانش، مقام و نشانی ویژه داری.

هوش مصنوعی: تو مایه آرامش من هستی که در درونم آشفتگی وجود دارد، تو روح زندگی من و حس زیبای چشمانم هستی.

هوش مصنوعی: تو منبع زندگی و حیات من هستی و شیرینی‌ات از شیرینی آب‌نبات بیشتر است.

هوش مصنوعی: او این سخن را گفت و آن را بر دوش خود گذاشت، در حالی که جهانی جدید را خلق می‌کرد و در حال جوش و خروش بود.

هوش مصنوعی: آنها به سوی خانه حق آمدند و از هر طرف دستان خود را به نشانه درخواست و نیاز دراز کردند.

هوش مصنوعی: گفتند ای زیبایی، از لطفت همچون حبابی از دریای درخشان گوهر به وجود آمده‌ای. تو همانند قطره‌ای در دریای سبز و وسیع هستی.

هوش مصنوعی: کتاب مانند چشمه‌ساری از نور خورشید است و ما بر زمین همچون موجی از سراب می‌لرزیم.

هوش مصنوعی: در این مکان همه ما مانند افرادی هستیم که تشنه‌ی آب هستیم و همه‌ ما وابسته به روزی‌ای هستیم که از این درگاه به ما می‌رسد.

هوش مصنوعی: تو مقام بلندی داری، اما پادشاه بزرگ‌تر از تو هم برای خدمت در کنار ما بنده‌ها ایستاده است.

هوش مصنوعی: تو از اسرار مردم آگاهی و خودت سرآغاز و پایان زندگی آنها هستی.

هوش مصنوعی: اگر تو از همه چیز باخبر باشی، از مسائل عمیق تا ظاهری‌ترین آنها، همه چیز در دستان توست؛ هم روزی‌ات و هم دوستان و دشمنانت.

هوش مصنوعی: او هنوز نتوانسته است مطلبی را به زبان بیاورد و در اطرافش همه در حال تکرار آن هستند، ای کاش.

هوش مصنوعی: با آمدن آن دریای benevolence و لطف، باران رحمت الهی بر زمین نازل شد.

هوش مصنوعی: ابرها به صورت دسته‌دسته از هر سمت فرود آمده‌اند و مردمان در آب همچون موج‌ها در حال حرکت‌اند.

هوش مصنوعی: آب باران از هر طرف بر روی خاک نشسته در حال جاری شدن است و روی زمین را تحت‌تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: از دل زمین، سبزه و خار روییده و زبان شکایت و ناله به راه افتاده است.

هوش مصنوعی: خداوندا، من مانند یک خار بی‌صدا مانده‌ام و روزهای زندگی‌ام تنها با خشکی و فراق پر شده است.

هوش مصنوعی: در این بیابان، نه بار و بنه‌ای دارم و نه سایه‌ام اعتباری دارد.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام را به سختی و با تلاش گذرانده‌ام و همواره در نگرانی و اندیشه آتش و مشکلات هستم.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای از بی‌قراری آسوده نمی‌شوم، زیرا در مسیرم شعلۀ انتظار می‌سوزد.

هوش مصنوعی: من مانند شبنمی هستم که از گلشن باغبان دور شده و بر زمین افتاده‌ام، به طوری که در وضعیت تنهایی و جدایی قرار دارم.

هوش مصنوعی: من آن پرنده‌ای هستم که به خاطر پرواز نرفتن، صدای بلند و معروفی پیدا کرده‌ام و از هم نشینی با دیگران باز مانده‌ام.

هوش مصنوعی: پاییز به من یادآوری می‌کند که دیگر忍耐 ندارم، زیرا از بهار پر از امید و نشاط فاصله گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر محبت و کمک تو شامل حال من شود، در دوران پیری هم می‌توانم سرزنده و شاداب باشم.

هوش مصنوعی: از خرد و دانش، شاخ مرجان به شعله درمی‌آید. تو می‌توانی با هنر خود، آب و آتش را به باغی سرسبز تبدیل کنی.

هوش مصنوعی: بیایید ای نوازنده، فضای جشن را شاداب‌تر کن و آهنگ خود را به وضوح و آشکاری بخوان.

هوش مصنوعی: موسیقی حیات را برای خودم آواز می‌خوانم و درهای وجودم را به روی زندگی باز می‌کنم.

هوش مصنوعی: غرور و لجبازی خود را کنار می‌گذارم و به یاد دوستان گذشته‌ام می‌افتم.

هوش مصنوعی: یاران کجا رفته‌اند؟ همه آن‌ها در این گلستان مانند گل‌ها شاد و خندان بودند.

هوش مصنوعی: آنها به هم مرتبط و وابسته بودند، مانند شبنم و گلی که در کنار هم می‌رویند. گاهی قمر در کنار بلبل به زیبایی حضور دارد.

هوش مصنوعی: گاهی از غنچه‌ها بر روی زمین می‌نشستند و زیر سایه درختان سرو استراحت می‌کردند، و گاهی خواب شیرینی را تجربه می‌کردند.

هوش مصنوعی: باغی که پر از زیبایی و شادی بود، حالا به خاطر آمدن پاییز به یکباره غمگین و خراب شده است.

هوش مصنوعی: از طرفی، رویدادهای آسمانی تأثیراتی بر زندگی انسان‌ها دارند که در نهایت، زندگی را مانند سایه‌ای بر زمین تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، از تنهایی‌ام بکاه و به من جامی بده، زیرا که من پیر و ناتوان شده‌ام.

هوش مصنوعی: مدتی کنارم باش و از روی محبت با من هم‌صحبت شو.

هوش مصنوعی: کجا رفتند رفیقان هنرمند و سخنور ما که در این مجلس بودند؟

هوش مصنوعی: همه مثل موی نازکی بودند که در تشخیص و فهم دقیق مسائل دقت و ظرافت داشتند؛ مانند سرخی ابرو که در بینایی و زیبایی خاصی مقایسه می‌شود.

هوش مصنوعی: یکی از آنها در حالتی نرم و لطیف خوابیده بود و دیگری بر روی بالش نرمی قرار داشت.

هوش مصنوعی: کسی مانند سنبل در حال خواندن شعر است که بر دستانش طوماری قرار دارد، و دیگری همچون بلبل به آواز خواندن مشغول است.

هوش مصنوعی: شخصی به خاطر صدای خوش نی شاد و سرمست شده، و در دستان دیگری هم لیوانی از شراب است.

هوش مصنوعی: آنها در کنار هم مانند گل‌ها بودند و در شب جمع، به گرمی و راحتی با یکدیگر صحبت می‌کردند، همان‌طور که پروانه در کنار شمع.

هوش مصنوعی: صبح ناامیدی بالاخره به پایان رسید و نشانی از بلبل و پروانه باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: بیایید ای سرور، همچون غنچه‌ای خاموش باشید و از این گفت‌وگوها خود را دور کنید.

هوش مصنوعی: از صحبت‌ها هیچ صدایی به گوش نمی‌رسد و از نغمه‌ها هم هیچ آهنگی احساس نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در این وضعیت و شلوغی، افرادی که اهل فکر و گفتار هستند، به سوی مقصدشان رفته و قلم و نوشته‌هایشان را جا گذاشته‌اند.

هوش مصنوعی: مانند تصاویری که بر روی دیوارهای فرسوده و شکسته قرار دارد، نوشته‌ها و آثار بی‌استفاده‌ای وجود دارد که به حال خود رها شده‌اند.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، به ذات پاک پیامبر احمد و به حق خاندان و یاران او.

هوش مصنوعی: زبانم را کوتاه نکن و از گفتار من قطع نکن، تنها همین را از بدنامی حفظ کن.