هوش مصنوعی: غم‌ها و ناراحتی‌های ما به خاطر زیبایی و طراوت زندگی، مانند غنچه‌ای خوابیده در دشت چمن است. ما با داشتن گل بر بالین خود، به این زیبایی‌ها اکتفا کرده‌ایم و همین برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: پای خواب آلود ما که زیر دامن سرمه قرار دارد، موجب شد که کوه به شدت به صدا درآید، درست مانند کبکی که از اطاعت خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: عکس ما زیبایی‌ها و جذابیت‌های وجودمان را به نمایش می‌گذارد و دل را شاد می‌کند. می‌توان از زیبایی‌امان چنان گلدسته‌ای درست کرد که از هر طرف با شکوه و بی‌نقص باشد.

هوش مصنوعی: سر زیر بالشت ما نرم و راحت است، اما دشمن ما هنوز از حسرت نداشتن چنین آرامشی، بر سر خود می‌کوبد.

هوش مصنوعی: از صدای زیبا و دلنواز ما، باغبان متوجه ماجرا نشد و نتوانست به قصه رنگین ما گوش فرا دهد.

هوش مصنوعی: ما دست خود را از خوبی‌های بخشندگان کوتاه کرده‌ایم، و چشمه آب حیات ما از دل خونین‌مان به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر این که افکار و آرزوهای ما بسیار بلندپروازانه شده، نمی‌توانیم دشمنان کوته‌نظر خود را در مقابل ببینیم.