هوش مصنوعی: با اشک‌های دل‌فروزان ما، دیده‌هایمان رنگین شده و بهاری برای لاله‌هایمان به وجود می‌آورد. گل‌های ما از شراب وجود ما شکوفا می‌شوند.

هوش مصنوعی: چرا مثل شمع کنار ما نمی‌نشینی؟ انتظار زیادی کشیدیم و موهای ما از سفیدی پر شده است.

هوش مصنوعی: عمر ما سپری شد و دل‌مان به خواسته‌هایمان نرسید، در حالی که کبوتر ما، که نماد امید و آرزو بود، در خانه‌ ما پیر شد.

هوش مصنوعی: به خاطر تکیه‌گاه ما، کسی جرات نمی‌کند سفر کند. در یک سو، معشوق ما و در سوی دیگر، قلندری که به ما وابسته است، قرار دارد.

هوش مصنوعی: ستاره‌های سوخته همچون سبزه‌های تازه و سرسبز شدند. حالا کجاست آن باران غم‌انگیز بهاری که باید بر سر اختر ما بریزد؟

هوش مصنوعی: تو با نیرنگ و تزویر خود به ما آسیب زدی و ما را تضعیف کردی، اما در طول روزهایی که از ما ظلم کردی، هیچگاه در برابر ما نایستادی و ما را در سختی نگذاشتی.

هوش مصنوعی: ای سیدا، مهربانی تو به من نمی‌رسد و به همین خاطر دل من به شکار تو افتاده است. من که خودم صید و شکار تو هستم، به خاطر بی‌تابی و ضعف به دام تو گرفتار شده‌ام.