هوش مصنوعی: از درد و رنجی که در دل دارم، پروانه‌ام را زینت بخشیدم و خانه‌ام را با پرهای طاووس روشن کردم.

هوش مصنوعی: از فشار و نگرانی حتی آرامش نفس و زندگی راحتی هم نداشتم، تا زمانی که نتوانستم تلاش کنم و خودم را به ثمر برسانم.

هوش مصنوعی: من در دست یک گدا، ظرفی از شراب‌نوشان را دیدم و بر لب پیمانه‌ام مهر سکوت گذاشتم.

هوش مصنوعی: من به خاطر ناتوانی‌ام، از دست رفتم و در حالی که زلف شیرین را به دست آوردم، مانند تیشه‌ای که به سر خود می‌زنم، بر شانه‌ام تأثیر می‌گذارم.

هوش مصنوعی: از دست بچه‌های شهر ناراحت شدم و به بیابان می‌روم، در حالی که فرزند دیوانه‌ام را نالان و گریان به دوش حمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به حال و وضعیت نامناسب اهل مجلس اشاره می‌کند که مانند گلی پریشان هستند. او نیز در این شرایط، تصمیم می‌گیرد تا داستان یا افسانه‌اش را به زبان بیاورد، همانند غنچه‌ای که بسته است و در حال باز شدن است. به طور کلی، شاعر تلاطم فکری و احساسی دیگران را می‌بیند و در عین حال، آماده می‌شود تا داستان خود را بیان کند.

هوش مصنوعی: من داستانی طولانی درباره گره‌های پیش آمده در موهایش روایت می‌کنم و از آنجا که نمی‌خواهم به بیاناتی کوتاه و مختصر بسنده کنم، به دقت این موضوع را بررسی می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در شدت طوفان و گرداب احساس رحم و دستگیری کردم و در نهایت، همه چیز را به دریا سپردم و پیمانه‌ام را خالی کردم.

هوش مصنوعی: آه و افسوس از قبر مجنون! روزی در صحرا سر خود را به خاک می‌گذارم و خود را دیوانه می‌دانم.

هوش مصنوعی: با مژه‌های خویش غبار درگاه محبوب را به صورت خود می‌کشم و همچون سرمه‌ای در چشمانم نگه می‌دارم، خانه‌ام را گرداگرد او زینت می‌بخشم.