هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی چهره‌ات در شب‌ها، من از هوش می‌روم و آشتی در آغوشم مانند نوری که در شب می‌تابد، پر از درخشش و ماهتاب می‌شود.

هوش مصنوعی: هر وقت به تماشای تو می‌روم و با خودم بی‌خود می‌شوم، نبض دل‌ام به تپش درمی‌آید و گوشم صدای فریاد را می‌شنود.

هوش مصنوعی: پرده چشم، مانع از روشنی دل می‌شود و نمی‌توان آن را کنار زد؛ مثل آئینه‌ای که رویش با نمد پوشانده شده است.

هوش مصنوعی: من در سکوت و کم‌گویی مثل یک غنچه به انتظار نشسته‌ام و سال‌هاست که در دنیای خودم دیواری ساخته‌ام و نمی‌توانم صحبت کنم.

هوش مصنوعی: من امیدوارم که روزی یوسف خوشبختی‌ام از چاه بیرون بیاید، تنها نگرانم که خریدار، مرا فراموش نکند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از احساسات درونی خود سخن می‌گوید و به این نکته اشاره می‌کند که مقام و عظمت دیگران (غیر از خود) نمی‌تواند او را ساکت و بی‌صدا کند. او بیان می‌کند که هیچ‌کس نمی‌تواند احساسات و شور او را کاهش دهد یا از بیان آن بکاهد. در واقع، او بر عزم و اراده‌اش برای ابراز احساسات خود تاکید می‌کند.