هوش مصنوعی: امشب در کنار شمع بزم، به پروانه‌ای که دور آن می‌چرخید، گفتم که نامه‌ام را به او بسپارم و آن را به بازویش بستم.

هوش مصنوعی: مانند گلی که در دل دریاچه ای از خون غرق شده، به من افکار برهنگی دست داده است و من لباس خود را در انتهای آتش گسترده‌ام.

هوش مصنوعی: در این باغ، به خاطر بوی ناامیدی، حس خوشبویی‌ام از بین رفته و به همین دلیل، به صورت غنچه به خودم می‌رسم و حالم را بررسی می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای زاهد، به خاطر خدا، بر زمین زانو بزن و عمامه‌ات را بر خاک بگذار.

هوش مصنوعی: ای سید، مانند شمع از وجود خود چشم‌پوشی کردم و با یک چشمانم به هم زدن، هرج و مرج وجودم را برهم زدم.