هوش مصنوعی: ما در زندگی به قدری با خوبی‌ها و بدی‌ها همراهیم که مانند سرمه‌ای در چشم، و مانند گوشی که سخنان سخت را می‌شنود، به هر دو جنبه توجه داریم.

هوش مصنوعی: ما در هر جایی که موهای زلفی بهم بریزد، در دل خود یک حسرت و درد داریم و همچون شانه‌ای که در آن موها گره خورده‌اند، با خود درگیر هستیم.

هوش مصنوعی: اندام ما چنان خم شده است که در کنار هم بودن از ذهنمان خارج نمی‌شود، همچون کمانی که حلقه‌اش تنگ شده و ما از آغوش یکدیگر جدا نمی‌شویم.

هوش مصنوعی: ما به زلف او وابسته و تسلیم هستیم و سر و سامان ما تحت تأثیر زیبایی و دلربایی او قرار دارد. زیبایی او ما را به خود دعوت کرده و در بند او هستیم.

هوش مصنوعی: امروز به قدری از لذت‌ها و نعمت‌های دنیا از دیگران گرفته‌اند که اگر زهر هم در جام ما بریزند، باز هم آن را می‌نوشیم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از ما در زندگی خود از سرنوشت بد خلاص نشده است، روزگاری به ما رسیده که زندگی‌مان مانند موهای سیاه و تیره به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: ما در هر کسی که معنای حقیقی را ببینیم، به ایشان خدمت می کنیم، زیرا ما اهالی دانش و بندگان فهم هستیم.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که کسانی که نور و روشنایی را در زندگی خود دارند، نیازی به پیامی از دیگران ندارند. هر چیزی که ما درباره آنها بگوییم، به سادگی در گوش آنها می‌نشیند و تاثیرگذار است. به عبارت دیگر، آنچه ما می‌گوییم، در نظر آنها اهمیت خاصی ندارد و خودشان به خوبی می‌دانند که چه ارزش و جایگاهی دارند.

هوش مصنوعی: ما را در کنار دیگران نمی‌سازند، زیرا همچون غنچه‌ای که از فقر و تنگدستی خود را فراموش کرده، ما نیز از مشقات زندگی بی‌خبر شده‌ایم.