هوش مصنوعی: ای خاک‌دهنده درختان بلند تو، آب‌ها کناره را ترک کردند و در فریبت سراب‌ها ظهور کردند.

هوش مصنوعی: اگرچه فانوس نمی‌تواند نور شمع را مسدود کند و مانع آن شود، اما نقاب‌ها همچنان نمی‌توانند زیبایی تو را پنهان کنند.

هوش مصنوعی: مردم حتی در خواب هم نتوانستند چشم تو را ببینند، با این حال، خاطرات تو باعث می‌شود که خواب‌هایشان به یاد تو باشد.

هوش مصنوعی: ای موج آب خضر، کجا می‌روی که اضطراب‌ها دوباره بر رگ جانم نشسته‌اند؟

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که ناله‌ها بر جان و تن ما تاثیر می‌گذارند؛ حالا ببین مطرب چه رازی را به ساز رباب می‌گوید.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه در زمینه درک و فهم هیچ تفاوتی وجود ندارد، ورق انتخاب‌ها زیر قلم‌نویس ما قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: به خودت نبال و مغرور نشو، زیرا در نهایت این زنجیرها که به تو وابسته‌اند، ممکن است از گردن تو جدا شوند.

هوش مصنوعی: دوستان و یاران به زودی تصمیم گرفته‌اند که دیوارهای میکده را از کتاب‌ها بسازند.

هوش مصنوعی: در مقابل لب‌های دوست، آدمی ناتوان و خاموش می‌شود. بی‌فایده است که به دست خود، به حساب و کتاب‌های مختلف پرداخته‌ایم.

هوش مصنوعی: وی به یاد کسانی که به خاطر عشق سوزانده شده‌اند، نظر می‌کند و چشمان نوشین او همچون آتشی است که کباب‌ها را زیر نعل می‌افکند.

هوش مصنوعی: گفتم که غم و غصه‌ها را از دل‌ام دور کنم و پاک‌سازی‌اش کنم، اما دیدم که چشمانم از اشک پر شده و مثل حباب‌های کوچکی که در آب ایجاد می‌شوند، پر از غم و غصه‌ است.

هوش مصنوعی: بر روی هیچ دل زیبایی نرمی و گرمایی نمی‌بینم، گویی در این آفتاب‌ها چیزی از گرما باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: حالم به قدری خراب است که حتی نمی‌توانم متوجه گذر زمان شوم، و من در این وضعیت نشئه‌وار دچار افکار بی‌پایه و محاسبات بی‌فایده شده‌ام.