هوش مصنوعی: چرا وقتی که به ما نگاه می‌کنی چشمانت را می‌پوشانی؟ چرا باید با آشنا شدن، به بیگانه تبدیل شوی؟

هوش مصنوعی: سرنوشت و زمان به کسانی که در زحمت و فراق هستند، توجهی نمی‌کند و ناله‌های آنان در فضا طنین انداز می‌شود. این دردی است که وقت به درستی درک نمی‌شود و از نگاه کسانی که در حال افسردگی و ناامیدی‌اند، به سادگی نادیده گرفته می‌شود.

هوش مصنوعی: چرا آنقدر از دوستان و آشنایان دور شده‌ای که به دیگران اجازه داده‌ای در وجودت نفوذ کنند و جایی برای آنها باز کنی؟

هوش مصنوعی: خواب آلودگان در خاک، به یاد رقیبان خود ناراحت و مضطرب شده‌اند. حال آنکه دوستان چرا باید بی‌دلیل یکدیگر را آزار دهند؟

هوش مصنوعی: تو به هزاران سخن بی‌ارزش گوش می‌دهی، اما چرا یک کلام شیرین و دلنشین از پرنده مورد علاقه‌ات را نمی‌شنوی؟

هوش مصنوعی: از نگرانی و دلتنگی به خاطر موی نازک او، چرا اینقدر خود را به زحمت می‌افکنم و در پیچیدگی غم فرو می‌روم؟