هوش مصنوعی: ای خط سبز تو نشانه‌ی بهار و روزهای پر نشاط است، و سنبل زلفت مانند دام در گردن تماشاچیان زیبایی‌ات گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: در چمن، ای زبانهٔ آتش! حالا که عزم رفتن کرده‌ای، به خاطر حضور تو، فواره‌ها شمع‌های روشنی را روشن کرده‌اند.

هوش مصنوعی: من ستاره‌ای هستم که به خاطر چرخش‌های زمان، هیچ آرامشی ندارم و در این گهواره‌ها تنها خواب آسایش را نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: زمانی بود که انسان‌ها دارای مروت و جوانمردی بودند، اما اکنون دیگر خبری از آن نیست. کسانی که دل بزرگ دارند، دیگر نمی‌توانند حتی به‌اندازه‌ای کوچکی از مشکلات و سختی‌های زندگی فرار کنند و به سوی آرامش برگردند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که ما امروز از مصر به جایی رفته‌ایم و دیگر هیچ چیزی از هستی‌مان با ما نیست. تنها چیزی که داریم، پارچه‌های پاره‌ای است که بر تن داریم.

هوش مصنوعی: ما از زمان کودکی و از شیر مادر به اینجا رسیده‌ایم و حالا در صحنه‌ای پر از خون و جنگ حضور داریم. جایگاه ما در زندگی مانند تخت شاهی بوده اما در اصل، پشتیبانی‌مان از گهواره‌های زندگی‌مان نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زیبایی و جذابیت چشمان زیبا، در نهایت باعث آسیب دیدن دل می‌شود و در واقع، وقتی که ماه به هلال تبدیل می‌شود، نشان‌دهنده این است که روابط و دوستی‌ها میان سیارات نیز ممکن است تحت تأثیر این زیبایی باشد.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که در جوی که پر از محبت و بخشش است، حتی از دلتنگی و حسرت هم خبری نیست و این احساسات نمی‌توانند خود را بروز دهند. در واقع، هنگامی که نعمت و خوبی جریان دارد، حسرت و اندوه نزد انسان جایی ندارند و تمام وجود پر از شادی و سرور می‌شود.