هوش مصنوعی: چهره‌اش مانند گل درخشان بود و وقتی به تماشای او رفتم، جذبه‌ای از خود بروز داد که مانند درخت سرو، من را از خود بی‌خود کرد.

هوش مصنوعی: از شدت اندوهش جانم را از دست دادم و به زمین نرفته‌ام، همچون گردبادی شده‌ام و به دامن بیابان رفته‌ام.

هوش مصنوعی: عشق را طلب کردم و از دنیای مادی فاصله گرفتم. شعلۀ عشق، خانه‌ام را سوزاند و من به سوی دریا رفتم.

هوش مصنوعی: در جستجوی محبوبم، دل پر از آرزو و اشتیاقم را دنبال کردم. مانند خر که بار سنگین بر دوش دارد، به سمت مسیحا، یعنی کسی که مایه آسایش و نجات است، رفتم.

هوش مصنوعی: دست من کوتاه است و دماغم کوچک، اما سرم با زلف بلندی پر از آرزوهاست. با اینکه کیسه‌ام خالی است، اما با دیوانگی و عشق به دنبال سوداهای خود رفتم.

هوش مصنوعی: در پیوستگی شگفت‌انگیز زندگی، دلی شکست خورده را توصیف می‌کند. سرنوشتی که از عشق و حسرت سرشار است، به نوعی از اشک و غم به تصویر کشیده شده است. مانند چاکی در لباس، نشانه‌ای از درد و فقدان را نشان می‌دهد و به یادآورده می‌شود که چگونه اشک‌های زلیخا، نمایانگر حسرت و اندوهی عمیق است.

هوش مصنوعی: من با عشق و شوق، از سر آن معشوقه‌ام راهی سفر شدم، در حالی که دلم پر از غم و درد بود و زخم‌هایی بر پاهایم باقی مانده بود.