هوش مصنوعی: من به زمین افتاده‌ام و مانند اشکی که از چشم می‌ریزد، غمگین و ناچیز هستم. بر سر خود خاک می‌ریزیم تا نشان دهم چقدر از چشم‌ها و نگاه‌ها دور شده‌ام.

هوش مصنوعی: من طوطی‌ام اما به خاطر یک پرواز نادرست، از سرزمین شکر دور افتاده‌ام و در بیابان‌های بی‌نهایت سرگردان شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت بر من سخت بگذرد، اشکالی ندارد. من مانند نخل بی میوه‌ای هستم که از باغ خارج شده‌ام و حالا شکست خورده‌ام.

هوش مصنوعی: به کجا باید برود آن گل که همچون اثری از پا بر روی زمین در هر گذرگاه افتاده است؟

هوش مصنوعی: من هیچ نسبتی با آن معشوق زیبا ندارم و از خانواده‌ام دور مانده‌ام، مثل کسی که در سفر به سر می‌برد، اما من به هیچ وجه شبیه آن نیستم که در سرزمین کنعان به سر ببرم.

هوش مصنوعی: در بهار خودم را رها کردم و مثل نسیم صبح در اندیشه سفر افتاده‌ام.