هوش مصنوعی: در شبی که عطر گل تو را استشمام می‌کنم، به سمت باغ می‌روم و با انگشتانم نور درست می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از دانه‌های سپند انتقامم را می‌گیرم و مانند لاله، دل سوختگان را به درد می‌آورم.

هوش مصنوعی: از روشنایی شمع بزم تو می‌آموزم چگونه بسوزم و چراغ میکده را بی‌هیچ چراغی خاموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی همچون غنچه، سرم را به وجود خودم می‌کشم، چه نیازی است که بخواهم هوای باغ را به دست بیاورم؟

هوش مصنوعی: هر شب به بخت بد و تیره‌ام نگاه می‌کنم و از پنجره‌ی خانه، به مشاهده‌ی زاغ‌ها می‌پردازم.

هوش مصنوعی: جز از خودم هیچ چیزی نمی‌یابم، مگر اینکه دنبال مجنون روم بروم که بگوید کجا می‌تواند مرا راهنمایی کند.