هوش مصنوعی: از بس که فروتنی کرده‌ام، مانند سایه‌ای شده‌ام که از من جدا نمی‌شود. رد قدم‌هایم مانند کفش‌هایم به پایم گره خورده است.

هوش مصنوعی: اگر یک شب از روی بام خانه‌ات به من نگاه کنی، آغوشم از نور ماه پر خواهد شد و سرشار از تماشای تو خواهد گردید.

هوش مصنوعی: سخن این است که شیشه‌ام نمی‌تواند مستی مستان را با آوازش پر کند، زیرا چشم من با سنگ سرمه‌اش به انتظار نشسته است.

هوش مصنوعی: پیغام ناامیدی به من می‌رسد و امیدم در انتظار به خاک نشسته و غبارآلود شده است، مانند دام‌هایی که برای آرزوهای من آماده‌اند.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر دیوانگی و شور من مانند گردابی شده است و زمین به خاطر این اشتیاق و هیجان من مانند گردباد در حال رقص است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که چیزی که از سوختن و آتش گرفتن به وجود می‌آید، به خصوص در عبادت و معنویت، خاص و برتر می‌شود. در اینجا شاعر به تضاد میان آتش (که نمادی از پاکسازی و تغییر است) و دنیا اشاره می‌کند و همچنین از مشکلات و چالش‌های زندگی (که در اینجا به خار صحرایی تشبیه شده) سخن می‌گوید. در نهایت، اشاره به این دارد که این تجربیات می‌توانند زیبایی و باری را در زندگی به ارمغان آورند.