هوش مصنوعی: از بی‌مهری روزگار، افکارم مثل چوب خشک شده و آنچنان در آرزوی آرامش و شیرینی هستم که مانند چراغی که به روغن نیاز دارد، منتظر نوری هستم که امیدم را زنده کند.

هوش مصنوعی: زخم جگرم به خاطر محبت تو ایجاد شده است، ای دستی که رحم و مروت داری، چرا با انگشت به درد و رنج من اشاره می‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر آب زمرد به چمنم بریزد، چنان که برگ‌های خزان پژمرده شده‌اند، چشمانم دوباره سبز و شاداب می‌شود.

هوش مصنوعی: از زخم‌های من خون جاری شد و هر خار به نشانه‌ای برای دیگران تبدیل شد. حالا کسی از پایم نشانی از من دارد.

هوش مصنوعی: به تماشای چمن رفتم و در کنار یکی از دوستانم با دیدن زیبایی گل‌ها، بوی دلنواز آن‌ها بقدری قوی بود که حس کردم عطرشان باعث سوزش بینی‌ام شده است.