هوش مصنوعی: از زمانی که آن زیبای با زلف‌های دوگانه از من دور شد، نتوانستم به هیچ کاری از دیگران کمک کنم، مثل اینکه دستم از پا ناتوان‌تر شده است.

هوش مصنوعی: از زیر ناخنم مانند گل، به خاطر غیرت و حسادت، خون بداخل می‌جوشد زمانی که آرزوی رنگی از برگ حنا را در دستانم خیال کنم.

هوش مصنوعی: دست من به دلیل اینکه تهی است و چیزی در آستین ندارم، بیرون نمی‌آید؛ زیرا به شدت در چنگال اژدها فرو رفته و گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: چرا همه چیز مانند خضر درختان سبز نمی‌شود؟ او که در دستش عصایی دارد و از راست‌گویی مانند سرو است.

هوش مصنوعی: اگر دستم یک لحظه از من جدا شود، مانند نی صدای فریادم بلند خواهد شد.

هوش مصنوعی: با احتیاط و با حیا، نمی‌توانم پرده از چهره‌اش بردارم، چون نمی‌توانم با دستم آتشی را که در دل دارم، ایجاد کنم.

هوش مصنوعی: من از فکر روز قیامت بیرون نمی‌روم، ای سید. در این دریای پرتلاطم، اگر خداوند دستم را نگیرد، نجات نخواهم یافت.